Rozdział 55 ,, Czy wy jesteście...Bars and Melody ? "

Rano usłyszałam dźwięk budzika, który miał postawić mnie na nogi, lecz tak się nie stało byłam zbyt zmęczona po wczorajszej bitwie na farby.

-Sara ? - do pokoju weszła ciocia

-Tak ? - odpowiedziałam siadając na łóżku

-W zasadzie to dopiero co wróciłaś ze szpitala a lekarz powiedział abyś odpoczywała więc zostaniesz tydzień w domu- uśmiechnęła się w moją stronę

-A Weronika ?

-Niech też zostanie - zaśmiał się

-Dziękuję- odpowiedziałam uśmiechając się ciepło w stronę cioci

-Przepraszam - powiedziała ze skruchą w głosie siadając na skrawku mojego łóżka

-Za co ciociu ?

-Nie przyszłam do ciebie ani razu do szpitala

-Ale przecież nic się nie stało

-Stało się, obiecałam się wami zająć a pochłonęła mnie praca

-Ciociu ja cię rozumiem, my cię rozumiemy- uśmiechnęłam się ciepło w jej stronę

-Wasz kuzyn się wami zajmuje, a nie ja

-Ciociu proszę cię jest naprawdę w porządku cieszę się , że ciebie mamy

-Nie chciałam, żeby tak to wyszło

-Jest w porządku

-Sara ?

-Tak ciociu ?

-Musisz mnie teraz posłuchać

-Dobrze- odparłam z zaciekawieniem w głosie

-Czy pamiętasz może jak dostałyście te listy ?

-Tak ciociu pamiętam, ale one zniknęły nie wiem co się z nimi stało

-Ja wiem

-Ciociu ?! Gdzie one są i kto je ma ?

-O jest bardzo trudne

-Co jest trudne ciociu proszę cię

-Wasza mama myślała, że o nich zapomnicie

-Nie zapomniałyśmy - powiedziałam ze smutkiem w głosie

-Wiem skarbie słyszałam nie raz jak o nich mówiłyście i wiem że ich bardzo kochacie

-To prawda i co z tego nie możemy z nimi być

-Wiem nie rozumiem zachowania waszej mamy. Ja na jej miejscu wolałabym by moje córki były szczęśliwe, ale to jej wybór

-Woli prace- powiedziałam cichszym głosem

-Oj Sara tak na pewno nie jest

-Ciociu i czym ty do mnie mówisz, czy kontaktowała się chociaż raz ?!

-Na pewno jest zajęta

-Tak a czym ? Pracą....

-Sara?

-Tak ciociu ? Powiesz mi co z tym listem?

-Właśnie miałam do tego zmierzać bo..

-To ona prawda ?

-Ohh tak

-Ciociu wiesz przynajmniej co było w tych listach ?- powiedziałam z jeszcze większym smutkiem

-Spokojnie zdążyłam zrobić zdjęcie zanim je spaliła

-Naprawdę?!

-Naprawdę - uśmiechnęła się pokrzepiająco

-Dziękuje - po moim policzku spłynęła łza

-Nie masz za co, przepraszam że tak długo z tym czekałam

-Nie przepraszaj ciociu

-Też zrobiłam źle naprawdę chciałabym byś mi wybaczyła

-Ciociu proszę nie żartuj sobie. Ty coś złego ? Jesteś najlepszą ciocią na świecie

-Dziękuje - podziękowała śmiejąc się

-Ciociu ? Mogę mieć pytanie ?

-Słucham cię kochana ?

-Bo czy te wystąpienia w telewizji to...

-Chodzi ci o to czy to naprawdę oni mówili?

-Tak właśnie o to

-Tego już nie wiem skarbie

-Oh

-Możliwe, że wasza mama im coś powiedziała i po prostu mogli was znienawidzić tak jak wy próbowałyście ich. Chociaż w sumie...

-W sumie co takiego ?

-Może oni też próbują was znienawidzić.

-Nie wiem ciociu nie mam pojęcia, ale to co mówili bolało

-Wiesz co mówił mi Kewin

-Co takiego?

-Było wystąpienie chłopaków w telewizji prawda ? Podczas tego, gdy byłaś w szpitalu

-Tak pamiętam

-Zachowanie Leo na wieść o twoim wypadku

-Było dziwne

-Sarcia słonko moje zobacz

-Co takiego ?

-A co wy robiłyście ?

-No mówiłyśmy tak samo- powiedziałam ze smutkiem w głosie

-Dokładnie a gdybyście się dowiedziały o wypadku Leo lub Charlie'go

-Zareagowałybyśmy tak samo - dokończyłam za ciocię

-Czyli oni nas nie, nienawidzą ?

-Możliwe

-A te dziewczyny ?

-Nie mam zielonego pojęcia, ale może w ten sposób chcą zataić swój ból

-Właśnie z nimi ? Super po prostu-zirytowałam się

-Możliwe, że w ten sposób chcieli zwrócić waszą uwagę. Kewin dzwonił podczas jednego wywiadu prawda ?

-Tak dzwonił

-I jaka była reakcja chłopaków?

-Dlaczego my tego nie widziałyśmy? - łza spłynęła mi po policzku

-Kochanie-ciocia spojrzała na mnie. To wszystko widocznie było zamiarem twojej mamy, zobacz jesteście pokłóceni i już prawdopodobnie nigdy się nie zobaczycie. No, chyba że stanie się jakiś cud

-Nie wierze w to. Dlaczego nasza mama nam to zrobiła ?!

- Sarusia spokojnie ja wszystko ci wyjaśnię

-Coś jeszcze ?!

-W zasadzie to tak

-Co takiego? Gorzej już chyba być nie może...

-Wasza mama

-Co nasza mama?

-Ona znalazła sobie kogoś...

-Coo ?! To chyba jakiś żart! - krzyczałam zezłoszczona. Tata umarł niedawno a ona już kogoś sobie znajduje

-Proszę uspokój się wiem, że to jest trudne dla ciebie

-Trudne ? Życie przygniata mnie coraz bardziej z dnia na dzień

-Twoja mama

-Nie ciociu proszę cię nie usprawiedliwiaj jej , zrobiła swoje

-Przepraszam cię jeszcze raz

-Ciociu jest w porządku naprawdę

-Ukrywałam to przed wami, a nie chciałam was dołować wiedziałam jak bardzo jest wam ciężko

-Ciociu ja rozumiem chciałaś dla nas dobrze nie to, co poniektórzy - powiedziałam to z myślą o matce

-Sara wszystko będzie dobrze zobaczysz

-Tak, ale chyba tylko w marzeniach

-Nie, nie tylko w marzeniach -ciocia starała się podnieść mnie na duchu

-Dziękuję ciociu tylko...

-Tylko ? - powtórzyła za mną

-Jak ja to powiem Weronice ?

-Spokojnie tym się nie musisz martwić pójdę do niej a później muszę mykać do pracy

-Dziękuję ciociu ci bardzo za to, że powiedziałaś o tym wszystkim

-Nie masz, za co skarbie, prędzej czy później i tak musiałaś się o tym dowiedzieć

-Co racja to racja - uśmiechnęłam się ciepło w jej stronę

-Zdjęcie leży na biurku- poinformowała mnie wychodząc z pokoju

Siedziałam chwilę rozmyślając o tym, co się właśnie stało. Nie mogłam pojąć tego wszystkiego to wszystko było przed nami ukrywane a listy tak po prostu spalone ? Co się stało z naszą mamą jeszcze znalazła sobie kogoś... Nasza rodzina od tak rozpadła się na malutkie kawałeczki zostałyśmy tylko ja i moja siostra. Dlaczego to wszystko przybrało taki obrót spraw ? Czy Leo on , on nadal mnie kocha ? Ten, ten list na który się tak bardzo cieszyłam, leży przede mną jego treść. Tym razem postanowiłam od razu przeczytać to co jest w nim zawarte.

~*~

Cześć Kochanie

Nawet nie wiesz jak bardzo za tobą tęsknie, tak bardzo brakuje mi ciebie obok mnie. Brakuje mi twoich ciepłych przytulasów i naszych wspólnych pocałunków po prostu brakuje mi nas. Nie mam czasu do ciebie zadzwonić by usłyszeć twój słodki głos, który jest jedynym co teraz chciałbym słyszeć i twój radosny śmiech którym zarażasz wszystkich dokoła. Kochanie kiedy się wreszcie zobaczymy ? Nie mogę przestać o tobie myśleć a co dopiero spoglądać na nasze wspólne zdjęcie przed snem, lub patrzeć w gwiazdy z nadzieją, że też na nie patrzysz. Moje serce nie może znieść tej rozłąki ono porostu płacze za tobą a ja wraz z nim mimo to wiem iż nasza miłość przezwycięży największą barykadę która stanie nam na drodze i nic ani nikt nigdy w życiu nas nie rozdzieli. Chciałbym cię przytulić i ucałować moja księżniczko, lecz nie mam w jaki sposób tego zrobić lecz za niedługo mam nadzieje, że będę mógł to zrobić.

Do zobaczenia kochanie twój Leo.

~*~

Po przeczytaniu tego listu łzy zaczęły płynąć z moich oczu wodospadem a ręce trząść się niezmiernie. Wiedziałam, że to wszystko co miało miejsce pocałunek z Ksawerym i Dylanem to nie to próbowałam siebie oszukać nigdy nie byłabym szczęśliwsza niż z Leo. To wszystko jest okropne dlaczego to wszystko takie jest !!!! - wszystkie emocje wypłynęły ze mnie w tamtym momencie. Postanowiłam wziąć prysznic by troszkę się ogarnąć po skończonej czynności ubrałam zestaw

I nie musiałam długo czekać po tym jak do pokoju weszła zapłakana Weronika ,która od razu się do mnie przytuliła.

-Sara to prawda ?- powiedziała nadal mnie przytulając

-Tak- odpowiedziałam smutnym głosem

-Czytałaś list ?

-Owszem

-A ja myślałam, że będę z Natanielem myślałam, że coś do niego czuje a po przeczytaniu listu to wszystko znikło - mówiąc to usiadła na moim łóżku

-Wiesz są takie momenty ja myślałam, że czuje coś do Dylana nawet ci o tym mówiłam

-Wiem pamiętam

-I co z tego ? To wszystko jest bez sensu

-Tkwiłyśmy w tym tak długo aż do teraz kiedy dowiedziałyśmy się prawdy - powiedziała Weronika z zażenowaniem w oczach

-Nie spodziewałam się tego, że nasza matka jest zdolna do czegoś takiego- powiedziałam patrząc na nasze wspólne zdjęcie które wisiało na ścianie

- Co się stało z naszą rodziną kiedyś było inaczej- Weronika mówiąc to głaskała mojego kota

-Dokładnie Weronika kiedyś było inaczej - powtórzyłam za nią

-Może gdyby nasz ojciec nie wyjechał i my nie wyjechałybyśmy do Anglii wszystko było by na swoim miejscu ?

-Weronika możliwe naprawdę nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć

-Nasza własna mama spaliła listy od naszych chłopaków

-Mamy szczęście ,że ciocia zdążyła zrobić zdjęcia zanim to zrobiła

-Tak, ale czemu to wszystko tak się stało ja tego kompletnie nie potrafię zrozumieć

-Ja tym bardziej- powiedziałam patrząc na swoją siostrę

-Nasza matka jest okropna zamiast pomyśleć chociaż raz o nas to ona sobie znajduje kogoś innego...To jest chore

-Weronika damy sobie jakoś rade

-Damy ? Zobacz ile straciłyśmy jednym głupim cholernym wyjazdem

-Nie popatrz w inną stronę i omiń to wszystko

-W jaką stronę mam niby patrzeć jak to wszystko ma taki sam krąg ?

-Spójrz mamy wspaniałego kuzyna ciocię mamy ich a reszta , reszta sama się jakoś rozwiąże

-Będzie trudno - powiedziała wzdychając

-A kto powiedział, że w życiu jest zawsze z górki ?

-Nikt....

-No więc właśnie, ale ...

-Ale co niby

-No my sobie rady nie damy ?

-My zawsze rade dajemy - powiedziałyśmy równo śmiejąc się

-A tak w ogóle co napisał ci Charlie ?

-Że nasza miłość przezwycięży wszytko i nigdy, ale to nigdy nie pozwoli na to by mnie stracić i takie tam - uśmiechnęła się

-Ooo słodko

-A tobie Leo ?

-Masz trzymaj - podałam jej zdjęcie listu

-W poetę się bawi- zaśmiała się a ja wraz z nią

-Co robimy ? - zapytała mnie po chwili Weronika

-Może obejrzymy jakiś film a później to się pomyśli co możemy porobić

-No w sumie czemu nie

-To co oglądamy ?

-Wiesz obejrzałyśmy już tyle filmów, że szczerze mówiąc nie mam zielonego pojęcia

-To co gadamy dalej ? -spytałam się siostry

-No bo nic innego do roboty nie mamy

-Wiem włączę muzykę- podeszłam do swojego telefonu i włączyłam playliste

-Dobry pomysł

-Sara ...-zaczęła Weronika

-Myślisz, że oni naprawdę kochają te dziewczyny ?

-Nie mam pojęcia, ale na pewno już o nas dawno zapomnieli

-Ta to jest pewne już nie ma nas

-Są tylko oni - powiedziałam dodając po chwili

-Wiesz co Weronika ?

-Co takiego ?

-Po co my się tym przejmujemy i tak nie możemy z nimi być a oni mają dziewczyny i pewnie o nas dawno zapomnieli

-No wiesz jednak coś nas to ruszyło

-Tylko i wyłącznie przez naszą mamę

-No bo to wszystko jej wina - powiedziała siostra

-No, ale pomińmy to i tak nic z tym nie zrobimy

-No wiem ,że nic z tym nie zrobimy

-Ale możemy zrobić jedno

-Co takiego niby ?

-No jak to, co

-Sara proszę cię powiesz wreszcie ?

-No bo mam pomysł

-Co jaki ?- zapytała zdziwiona patrząc na mnie

-Może upieczemy babeczki ?!

-Sara proszę cię nie strasz mnie, myślałam że na coś głupiego wpadłaś

-Dzięki - zaśmiałam się. To jak ?- zapytałam po chwili

-Haha z miłą chęcią

-Odstresujemy się i przy okazji zjemy

-No powiem ci, że głodna jestem- powiedziała śmiejąc się

-To idziemy ?

-Jasne

-A Kewin ?

-Wiesz on śpi po wczorajszej bitwie na farby sprzątali podobno do 5 rano

-Skąd wiesz ?

-Ciocia mi powiedziała - zaśmiała się

-To będzie spał długo

-I nie będzie nam przeszkadzał - powiedziałyśmy ponownie równo śmiejąc się

-To jakie babeczki robimy ?- spytałam się siostry otwierając lodówkę

-Czekoladoweeee! - wykrzyczała przez śmiech

-Hmm a będziemy je dekorować ?-zapytałam

-No to chyba rzecz oczywista- zaśmiała się a ja w tym czasie wyciągałam składniki

-To co mamy wszystko ?- spojrzałam na siostrę pytająco

-Tak mamy wszystko jeszcze tylko wyciągnę foremki i możemy zaczynać- posłała mi swój uśmiech.

Zaczęłyśmy z Weroniką robić babeczki śmiejąc się przy tym i rozmawiając. Każda z nas zaczęła zajmować się tym czym sobie przydzieliłyśmy. Ja zaczęłam szykować kolorowe dekoracje ,które chciałam dać na nasze babeczki a Weronika zajęła się mieszaniem składników. W pewnym momencie spadła nam mąka przez którą rozpoczęła się nasza bitwa. Po chwili całe byłyśmy białe od mąki. W tym momencie niepostrzeżenie do kuchni wszedł Nataniel

-Dziewczyny co wy robicie ? - machał ręką odganiając od siebie pozostałości mąki ,która znajdowała się w powietrzu

-Babeczki- zaśmiała się Weronika

-Tak właśnie widzę

-To po co się pytasz ? -zapytała zdziwiona siostra

-Bardzo śmieszne nie wiesz , że to był sarkazm

-A ty ,że to była ironia?- siostra odpowiedziała mu otrzepując ręce

-Ja tego na pewno nie będę sprzątał mam dość po wczorajszym

-Trzeba było nie zaczynać

-My zaczęliśmy to wy chciałyście zakład

-To wy przegraliście i wasza męska duma nie mogła tego znieść i wymyśliliście tę bitwę na farby - przekomarzała się Weronika

-Bardzo śmieszne też brałyście w tym udział nam się dostało od ciotki

-Mam jeszcze raz powtórzyć, że za każdym razem to wy zaczynacie ?

-My ? - wziął do ręki mąkę i rzucił w Weronikę

-O tyyy - krzyknęła siostra i oddała mu

I w ten sposób bitwa zaczęła się ponownie po chwili dołączył do nas Kewin, który na samym początku uznał, iż jesteśmy dziećmi. Po dłuższej chwili kuchnia była cała w mące a my bawiliśmy się w najlepsze. Po chwili usłyszeliśmy dźwięk w piekarniku na znak, iż babeczki są już gotowe, lecz żadne z nas nie zamierzało przerwać walki

-Dobra dość - powiedział roześmiany Kewin

-Zgadzam się - odpowiedziałam nie widząc gdzie co jest

Po chwili mąka przestała unosić się w powietrzu i każdy spojrzał na siebie i wybuchliśmy śmiechem, po czym od razu zaczęliśmy sprzątać. Sprzątanie zajęło nam dobre 4 godziny, gdyż mąka znajdowała się wszędzie. Po wykańczającym sprzątaniu postanowiłyśmy z Weroniką w końcu wyjąc babeczki z piekarnika i zaczęłyśmy je dekorować.

Po skończonej pracy wzięłyśmy po jednej i zaczęłyśmy się delektować. Zaś chłopcy zabrali cały talerz i zaczęli je wcinać

-Weronika może pójdziemy na spacer - zaproponowałam siostrze biorąc ostatniego gryzą babeczki

-Jasne, ale nie w tym stanie- zaśmiała się spoglądając na nas, gdyż byłyśmy nadal całe w mące

-A gdzie pójdziemy ? Jest już wieczór

-Może do miasta się po prostu przejść

-No okay to ja lecie się ogarnąć -powiedziała wchodząc ze mną na górę.

Gdy weszłam do swojego pokoju od razu udałam się pod prysznic, by zmyć z siebie całą mąkę, kiedy w końcu się mi to udało osuszyłam swoje ciało i ubrałam wybrany zestaw

Zrobiłam lekki makijaż i zeszłam na dół gdzie zastałam swoją siostrę.

-To, co idziemy ?

-Jasne- odpowiedziałam z uśmiechem, po czym otworzyłyśmy drzwi i wyszłyśmy z mieszkania

-Ale ślicznie - powiedziała Weronika podziwiając gwiazdy które widniały na niebie

-Muszę stwierdzić, że naprawdę jest pięknie

-Prawda nie ma żadnej chmurki na niebie

-Ślicznie

-Dobrze nam zrobi spacer po tym wszystkim

-Zgodzę się z tobą

-Fajnie, że spędzimy ze sobą czas

-Dokładnie wreszcie same

-Tak nie pamiętasz, kiedy ostatni raz mogłyśmy tak ze sobą porozmawiać- powiedziała Weronika

-Ja też, ale chyba to było jeszcze w Polsce przed wyjazdem do Anglii

-Tak wtedy jeszcze nie wiedziałyśmy co nas spotka

-I że wrócimy do Polski -zaśmiałam się

-Dokładnie, ale patrz nie chciałyśmy jechać i wróciłyśmy - śmiała się Weronika

-No tak coś w tym widocznie jest

-Najwyraźniej - posłałam jej ciepły uśmiech

-Chodziłyśmy z gwiazdami

-Powiem ci, że jak by mi ktoś kiedyś powiedział, że będę chodzić z gwiazdą odpowiedziałabym śmiechem

-Ja nie wiem co bym zrobiła - powiedziała spoglądając na niebo

-Ciekawie by było

-Z pewnością-zaśmiała się Weronika

-To jak gdzie idziemy? -spytała się mnie siostra

-Hmm tam gdzie nas nogi poniosą-zaśmiałam się

-Tak jak nas poniosą nogi to znowu w jakieś restauracji wylądujemy -śmiała się Weronika a ja wraz z nią

-Coś cicho strasznie co nie ?

-No a czego się w nocy spodziewałaś

-Nie, nie o to mi chodziło

-To o co ?

-Jest jakoś dziwnie nie uważasz ?

-E nie ?

-Sara coś tu jest nie tak poważnie ci mówię chodźmy

-Weronika nie przesadzasz ?

-Nie

-Aaaaaa dobry wieczór dziewczyny dawno się nie widzieliśmy

-O nie....- powiedziałam pod nosem patrząc na Weronikę

-No co zaskoczone dziewczyny - powiedział Tomek, który stanął przed nami

-Czego chcesz ?- zapytała zdenerwowana Weronika

-Oo Sara już wyszłaś ze szpitala ? - zlekceważył pytanie Weroniki

-A co ślepy jesteś - odpowiedziałam

-Nie, nie jestem ślepy -zaśmiał się

-No to fajnie, że się spotkaliśmy aaa teraz idziemy narazie - powiedziała siostra, biorąc mnie za rękę

-A gdzie się wybieracie?- drogę zagrodzili nam Daniel i Adrian

-Co wy tu robicie ?!

-Haha serio nic nie rozumiałyście ?

-Co, o co ci chodzi Adrian?

-Mieliśmy się zaprzyjaźnić i później wszystko mówić Tomkowi piękna ty moja

-Co, co to ma znaczyć - Adrian chwycił mnie za dłoń a Daniel Weronikę

-Weronika ! -krzyknęłam, gdy odsunęli siostrę ode mnie

-Czego chcecie ?!!!-krzyczałam

-My ? Haha zabawy trzeba się zemścić

-Zostawcie nas do cholery- szarpałam się ,gdy Adrian nadal mnie trzymał

-Zostawcie nas ! - krzyknęła ponownie siostra

-Jesteście żałosne

-My czy wy jak się na was patrzy-krzyknęła szarpiąca się Weronika

-Hmm i teraz chłopaki kto jest żałosny ? -spytał śmiejący się Tomek

-Hmm nadal wy !!!!

-A kto nas błaga o to, by wypuścić was ?

-No to może wreszcie to zrobicie ?!

-Chyba śnisz księżniczko

W tym momencie zaczęliśmy się wyszarpywać coraz mocniej. Udało się to nam, ale nas dogonili i w ten sposób wylądowaliśmy na twardym podłożu. Uderzałam Adriana pięściami z całych swoich sił aż w końcu udało się mi wydostać szybko podbiegłam do siostry ,która potrzebowała pomocy , lecz złapał mnie Tomek, który mną szarpał. Nie wiedziałam co mogę zrobić ich jest trzech a nas tylko dwie a oni do tego mają o wiele, wiele więcej siły

-Co księżniczko poddajesz się - zapytał się mnie Adrian

-Zostawcieee mnie !!!!-wykrzyczałam na całe gardło

~Leondre~

-Ey Charlie słyszałeś te krzyki ?

-Tak słyszałem ktoś chyba potrzebuje pomocy

-Krzyczały jakieś dziewczyny by ktoś je zostawił musimy im pomóc

-Masz racje Leo, ale skąd te krzyki były ?

-Chyba tam chodź szybko - rozkazałem przyjacielowi

Szybko pobiegliśmy w stronę, z której dobiegły krzyki. Zobaczyłem tam dwie zapłakane dziewczyny, które wołają o pomoc szybko podbiegłem do blondynki z różowymi ombre. Przyłożyłem chłopakowi, który stał przy niej i zobaczyłem, że to Tomek ten chłopak który miał do czynienia z naszymi byłymi dziewczynami a on tylko spojrzał się na mnie krzywo i odszedł z tymi dwoma spojrzałem na dziewczynę ,która wydała się znajoma, lecz to było tylko moje przywidzenie.

~Sara~

Odwróciłam się w stronę chłopaka , który mi pomógł i zobaczyłam Leo oniemiałam z wrażenia i nie wiedziałam co mam zrobić

-Hey jestem Leondre wszystko w porządku ?

-Eee tak dzięki

-Jak masz na imię ?

Nie mogę powiedzieć mu mojego imienia szlag

-Eeee Sylwia

-Cześć miło mi cię poznać to jest Charlie

-A to moja siostra

-Anastazja- miło mi

-Czy wy jesteście ?

-Bars and Melody zgadza się fanki ?

-Tak jakby ?

-Co wy tu robicie -spytała się moja siostra -Przyjechaliśmy za kilka dni gramy koncert

-Aaa to fajnie

-Ej dziewczyny może się jutro spotkamy w zamian tego ,że was uratowaliśmy ?

-Jasne czemu nie

-To w kawiarni za rogiem o 13

-Okay

-To do zobaczenia

-Papa - odpowiedziałyśmy równo z siostrą

-Weronika czy ...

-Tak

-Ale...co oni

-Nie wiem

Doszłyśmy do domu w pełnym szoku nawet nie zwracałyśmy uwagi na to, co mówił do nas Kewin. Udałam się do swojego pokoju z myślą ,że zobaczyłam Leondre mój były chłopak jest w tym samym mieście co ja. Udałam się pod prysznic, po czym osuszyłam swoje ciało ubrałam piżamę i poszłam spać

~*~

Sara jest 10:00 -krzyknęła siostra, która weszła do mojego pokoju

~*~

To jeden z najdłuższych rozdziałów na blogu i jestem sama w szoku, że go napisałam :D Patrzcie jest Leo i Charlie tylko dziewczyny ich okłamały i co teraz? Dowiecie się w następnym rozdziale a to później, a teraz  znów muszę was przeprosić bo te rozdziały miały być wczoraj , ale niestety ponowie zasnęłam :D  Mam nadzieje, że mi wybaczycie :D