Rozdział 47,, Plany zemsty i nie spodziewany atak"

Rano obu­dzi­łam się wraz z pro­mie­niami słońca prze­bi­ja­ją­cymi się przez firankę, które padały na moją twarz. Wie­dzia­łam, że czeka mnie udany dzień gdyż spę­dzę go odda­jąc się swo­jej pasji. Wsta­łam z łóżka uda­jąc się do łazienki gdzie wzię­łam prysz­nic, gdy już osu­szy­łam swoje ciało ubra­łam zestaw i zro­bi­łam maki­jaż

Poszłam jesz­cze do pokoju sio­stry i zosta­wi­łam kartkę infor­mu­jącą ją, że poszłam na jazdę konną. Potem zeszłam na dół zjeść śnia­da­nie a tam zoba­czy­łam Kewina.

-Co dzi­siaj nie masz już kawa­łów?

-Oj prze­pra­szam kuzynko no

-Ta – powie­dzia­łam prze­krę­ca­jąc oczami

-To się wię­cej nie powtó­rzy

-No powiedzmy, że Ci wie­rze. Będziesz takim dobrym kuzy­nem i zro­bisz mi śnia­da­nie? – zro­bi­łam maślane oczka

-Jasne

-Na co masz ochotę?

-Nale­śniki!

-Wycho­dzisz gdzieś?

-Tak idę poje­ździć konno

-Zadzwo­nić po Nata­niela?

-Po co?

-No żebyś nie była sama i by Ci się nic nie stało

-Wiesz raczej nie wysko­czy mi żaden zabójca taki jak ty

-Oj noooo dobrze

-Wiesz, że będę musiała się kie­dyś zemścić z Wero­niką na Tobie?

-Tak już to widzę– powie­dział poda­jąc mi por­cję nale­śni­ków

-Zało­żysz się?

-Z miłą chę­cią – uśmiech­nę­łam się chy­trze

-Jestem cie­kawy co takiego wymy­śli­cie

-Wiesz na pewno nie będziemy musiały sprzą­tać tak jak Ty wczo­raj do późna- zaczę­łam się śmiać

-Tak bar­dzo śmieszne

-No dla mnie tak wiesz może i nas wystra­szy­li­ście, ale musie­li­ście sprzą­tać i to tak świet­nie wyglą­dało

-Pffff

-Taki Kewi­nek z mio­tłą, żałuje że zdjęć nie zro­bi­łam

-Już się pona­bi­ja­łaś?

-Nie, ale dam Ci spo­kój dzie­ciaczku

-Kto tu kogo dzie­ciacz­kiem nazywa?

Dobra ja już idę

-Tak wcze­śnie myśla­łem, że póź­niej wyj­dziesz

-Jesz­cze pójdę się przejść

-A to Cię nogi niosą?

-No tak tro­chę – podnio­słam torbę, którą zawsze zabie­ra­łam gdy mia­łam udać się na jazdę

~Wero­nika~

Gdy wsta­łam otar­łam swoje oczy wyle­gu­jąc się na­dal na łóżku. Boże jak mi się nie chce wstać, ale to chyba u mnie jest normą. W końcu ze zbie­ra­łam się z łóżka i zoba­czy­łam kartkę, która napi­sała moja sio­stra. Spoj­rza­łam na zega­rek gdzie wid­niała godzina 11. Tak wcze­śnie? No nic obie­ca­łam sio­strze, że przyjdę uda­łam się do łazienki wzię­łam prysz­nic ubra­łam zestaw zro­bi­łam maki­jaż i zbie­głam po scho­dach na dół

-O balet­nica która się w zabójcę bawi nale­śniki robi – powie­dzia­łam to zda­nie widząc Kewina

-Nie odpu­ścicie sobie?

-Nie­eeeeee – zaśmia­łam się bio­rąc talerz z nale­śni­kami

-Jeste­ście okropne

-My? Mam wypo­mnieć Ci wczo­raj?

-Nie dzięki – zaśmiał się

-No co ład­nie ze z mio­tełką lata­łeś

-Ha, ha, ha – obu­rzył się

-Do twa­rzy Ci było – doda­łam po chwili

-Cały czas się cze­pi­cie tego sprzą­ta­nia a miny Wasze były lep­sze

-Emmm stwier­dza­jąc fakt iż Twoja mina gdy weszła cio­cia chyba była lep­sza

-Pfff

-A to nie masz nic lep­szego do powie­dze­nia więc pyfasz więc wygra­łam i mam racje

-Nie prawda nie masz jej

-Mam balet­nico

-Nie

-Nie będę się z Tobą kłó­cić o to czy mam racje czy nie bo i tak mi ją przy­zna­łeś – posła­łam mu buziaka

-Idź sobie

-Wiesz za nie­długo wycho­dzę spo­koj­nie

-Co a Ty gdzie?

-Do Sary zoba­czyć jak jeździ – uśmie­ch­nęłam  się

-Ale uwa­żaj­cie na sie­bie

-E no wiesz raczej nam żaden zabójca nie wysko­czy

-Mówisz to co Sara

-Dzi­wisz się to moja sio­stra – zaśmia­łam się

-A no racja prze­cież to wy

-No my a co nie podoba się?

-Nie no co by miało się w takich wspa­nia­łych kuzyn­kach nie podo­bać

-No nie wiem a wiesz co wszystko psuje

-Co takiego? – przy­siadł się obok mnie

-Ty – zaśmia­łam się

-Jesteś okropna – potar­gał moje włosy

-Nieee doty­kaj moich wło­sów! – Wykrzy­cza­łam ude­rza­jąc go w plecy pię­ścią

-Auuu a to za co

-Za cało­kształt

-Dobra idę balet­nico

-Idź Ty wredna okropna kuzynko zostaw mnie pobi­tego – zaczął uda­wa­nie pła­kać

-Tak, tak – pokle­pa­łam go po ple­cach – na co oboje zaczę­li­śmy się śmiać

~Sa­ra~

Wresz­cie jestem na miej­scu. Nie mogę się docze­kać aż dosiądę Teo bo tak wła­śnie się nazy­wał mój koń. Poszłam do łazienki i prze­bra­łam się w swój zestaw jeździecki

Gdy już byłam gotowa uda­łam się do stajni gdzie był mój Teo

Pogła­skałam konia i wypro­wa­dzi­łam go ze stajni na zewnątrz. Na ławce posta­wi­łam swoją torbę z tele­fo­nem w środku. Po chwili wsia­dłam na niego i zaczę­łam jechać. Czu­łam się obser­wo­wana mimo iż wie­dzia­łam, że jestem tu sama. Zaczę­łam się roz­glą­dać ner­wowo gdy nagle przy mnie zna­lazł się on. Tomek. Po jego minie widzia­łam, że mnie poznał

-Czego chcesz i co Ty tu robisz?

-Mówi­łem, ze wrócę

-Taaaa

-Myśla­ły­ście, że jak się prze­far­bu­je­cie to co nie pozna się Was? – zaśmiał się chy­trze

-Czego chcesz? – zapy­ta­łam zde­ner­wo­wana

-Czego? Hmm a co ostat­nim razem sobie obie­ca­łem… A no tak, ze zro­bię Ci krzywdę

-Nie odwa­żysz się

-Pamię­tasz co robi­łem Wero­nice?

-Ale ona Ci nic nie zro­biła i niczemu nie jest winna czego Ty od nas chcesz?! – koń zaczął się dener­wo­wać i wier­cić od nadmiaru krzyku

-Hmm jak to nie?

-Prze­sta­niesz do cho­lery co Ty chcesz tym zacho­wa­niem wskó­rać i jak się tu zna­lazłeś?

-Wiesz dobrze, że nie będę odpo­wia­dać Ci na pyta­nia więc po co je zada­jesz?

-Ty jesteś chory

– Skąd wie­dzia­łeś, że tu będę?

-Myślisz że nie widzia­łem Was cho­wa­ją­cych się za autem i wcho­dzą­cych do restau­ra­cji? Gada­ją­cych o pla­nach na dzi­siaj?

-Śle­dzi­łeś nas?

-Nie tylko sze­dłem

-Nie dener­wuj mnie

-Cie­kawe kto tu kogo dener­wuje

-Weź się odczep i daj nam spo­kój raz na zawsze co – mia­łam już odje­chać, gdy on ude­rzył mojego konia a ten się spło­szył i zaczął mocno wierz­gać. Pró­bo­wa­łam go jakoś uspo­koić, ale się nie udało spa­dła­m…Po­czu­łam ogromny ból na całym ciele i Tomka który stał nade mną i śmiał się. Z bólu nie potra­fi­łam wziąć odde­chu więc zaczę­łam się przy­du­szać. Łzy zaczęły pły­nąć po moich policz­kach a on stał po czym mnie kop­nął i odszedł jakby ni­gdy nic. Gdzie mam tele­fon? – przez moją myśl prze­pły­nęło tylko to, że zosta­wi­łam go w tor­bie która była daleko.

Ból sta­wał się coraz gor­szy i moc­niej­szy nie mogłam się powstrzy­mać od pła­czu, który tylko utrud­niał wszystko. Nie mogłam już wytrzy­mać…

~Wero­nika~

Gdy dotar­łam na miej­sce wzro­kiem wyszu­ki­wa­łam Sary, lecz ni­gdzie jej nie widzia­łam. Po chwili zoba­czy­łam jej torbę wiec na pewno tutaj jest posta­no­wi­łam jej poszu­kać szłam przed sie­bie zauwa­ża­jąc świeże ślady kopyt konia na, któ­rym widocz­nie jechała. Idąc dalej tro­pem zoba­czy­łam jakąś osobę, która leżała na ziemi i zwi­jała się z bólu

-O nie … – powie­dzia­łam pod nosem bie­gnąc w jej stronę

-Sara! Boże co Ci się stało

-On.

-Jaki on kto Ci to zro­bił?

-To…

Moja sio­stra nie dopowie­działa ponie­waż zemdlała posta­no­wi­łam szybko zadzwo­nić do Kewina

-Kewin!

-Co?

-Sara ona leży nie przy­tomna

-Ta świetny żart tym chcia­ły­ście mnie wro­bić?

-Ja nie żar­tuje do cho­lery jasnej

-Taaa

-Dobra spa­daj dzwo­nie po karetkę

Rozłą­czy­łam się z kuzy­nem i zadzwo­ni­łam po karetkę pła­cząc już z emo­cji. Karetka w krót­kim cza­sie przy­była na miej­sce wypadku ja wzię­łam torbę sio­stry i uda­łam się wraz z karetką do szpi­tala. Bałam się okrop­nie się bałam wie­dzia­łam kto jej to roz­bił to był Tomek czy on sobie odpu­ści? Znikł dla­czego wró­cił moja biedna sio­strzyczka moje łzy zale­wały moją twarz. Nie może mnie zosta­wić co ja zro­bię sama? Nie mam nikogo oprócz mojej sio­strzyczki bła­gam… Nagle usły­sza­łam dźwięk swo­jego tele­fonu był to Kewin

-Co chcesz – powie­dzia­łam zapła­kana

-Czemu pła­czesz?

-Do cho­lery zro­zum, że to nie był żart!

-Co!!!!! Gdzie jesteś!!!! Co jest z Sarą?!

-Jedziemy do szpi­tala – mówi­łam zapła­kana do słu­chawki tele­fonu

-Zaraz tam będę – po tych sło­wach się roz­łą­czył

Char­lie bra­kuje mi Cie­bie tak cho­ler­nie pomimo tego, że mnie tak zra­ni­łeś dla­czego to wszystko jest takie okropne! W końcu dotar­li­śmy na miej­sce Sarę zabrali nie mówiąc gdzie a ja zoba­czy­łam wbie­ga­ją­cego kuzyna do kory­ta­rza

-Wero­nika!

-Kewin – wtu­li­łam się w niego zapła­kana

-Cichutko będzie dobrze – mówiąc to gła­skał mnie po gło­wie

-Ale.

-Słu­chaj nie myśl o złym pomyśl o dobrym dobrze?

-Mhmm

Mijały godziny odkąd dowie­dzie­li­śmy się, że Sara przej­dzie ope­ra­cję waha­łam się czy napi­sać do BAM czy odpu­ścić. To było jak mię­dzy mło­tem a kowa­dłem ale w końcu odwa­ży­łam się. Utwo­rzy­łam pry­watną wia­do­mość:

Hey Chło­paki wie­cie ehhh mię­dzy nami jest teraz źle, lecz z Sarą gorzej wła­śnie prze­cho­dzi ope­ra­cję to wszystko wina Tomka. Chcia­łam Was tylko o tym poin­for­mo­wać…

Nie wiem czy dobrze zro­bi­łam wysy­ła­jąc wia­do­mość do nich

~Han­nah~

Zoba­czy­łam, że do mojego uko­cha­nego Leo została wysłana wia­do­mość, gdy na nią spoj­rza­łam zaczę­łam się śmiać. Dobrze jej tak- z tą myślą usu­nę­łam wia­do­mość do Leo

-Z czego się śmie­jesz?

-A nic kocha­nie w tele­wi­zji poka­zali zabawną reklamę

W końcu Leo jest mój. I już nikt mi go nie odbie­rze. Zaś Savan­nah ma Char­liego a te dwie par­szywe Polki mogą zdy­chać

~Wero­nika~

-Kewin – popa­trzyłam na kuzyna ze łzami w oczach. Długo to jesz­cze potrwa?

-Nie wiem, ale spo­koj­nie dobrze? – przy­tu­lił mnie mocno

Naprawdę Leo i Charle nas tak nie­na­wi­dzą? Nie obcho­dzi ich nawet los Sary? Mama miała rację? … Posta­no­wi­łam wysłać SMS do Ksa­we­rego wie­dzia­łam, że gdy Sara go zoba­czy ucie­szy się. Po chwili z sali ope­ra­cyj­nej wyszedł lekarz, który poin­for­mo­wał nas iż ope­ra­cja się udała i wszystko jest w porządku. W moim sercu poja­wiła się ogromna ulga, że już po wszyst­kim. Zosta­łam powia­do­miona, że rano mogę wejść do sali sio­stry. Posta­no­wi­łam cze­kać w szpi­talu mimo nale­gań Kewina bym wró­ciła do domu w końcu usnę­łam w obję­ciach kuzyna

~*~

Pacjentka się obu­dziła chcesz do niej wejść? – usły­sza­łam głos leka­rza

~*~

Wypa­dek Sary… Tome­k…Han­nah? Co o tym wszystkim myślicie? Nie będę rozwijać swojej wypowiedzi ponieważ chcę to zostawić Wam i czekam na Wasze opinie. Pamiętajcie również o maratonie, który trwa :) Ciesze się z tego, że on wam się spodobał ♥ Dziękuję również za te wszystkie komentarze, które pojawiają się pod rozdziałami to bardzo motywuje ♥ Do zobaczenia jutro :) ♥