Rozdział 53 ,, Zemsta jest słodka"

Rano obudził mnie…

Rano obudził mnie mój kotek, który najwyraźniej chciał się bawić, brykał on po pościeli skacząc na lewo i prawo co wywoływało u mnie uśmiech. Bawiłam się z nim przez chwilę mając przy tym mnóstwo zabawy. Po skończonej już zabawie wstałam ze szpitalnego łóżka z myślą, że za niedługo wypiszą mnie ze szpitala i nie będę musiała znosić już tych szpitalnych ścian i nudnego sufitu na którego byłam zmuszona przez ostatni czas patrzeć. Udałam się do łazienki, by zrobić poranne czynności, które wykonałam w dość szybkim czasie został mi tylko makijaż. Ubrałam zestaw i wyszłam z łazienki

Zaczęłam pakować wszystkie misie, które dostałam podczas pobytu w szpitalu, przeszkadzał mi w między czasie kotek który nieustannie brykał obok mnie. Po skończonym pakowaniu się usiadłam na łóżku czekając na przyjście lekarza.

-Hej Sarcia – do pokoju wszedł Kewin

-Co ty tutaj robisz ?

-Hmm no przyszedłem cię odebrać ?

-Myślałam, że będę sama wracać

-No chyba oszalałaś kuzynko, po tym wypadku nie ma mowy

-No ale Kewin już jest lepiej inaczej by mnie nie wypuszczali

-Tak , tak wmawiaj sobie

-Yhh Kewin no przestań nie mam 5 lat

-Dla mnie masz jesteś dla mnie jak siostrzyczka i będę cię pilnował jako starszy braciszek

-No skoro tak chcesz mordercza baletnico

-Saraaa

-Co takiego braciszku ? – zaśmiałam się

-Też wymyśle ci ksywę ty sarno ty

-Ja ci dam sarnę

-No co nie podoba ci się

-Weź się

-Dzień dobry – do pokoju wszedł lekarz

-Dzień dobry – odpowiedzieliśmy razem z Kewinem

-Wezmę Sarę na ostatnie badania i już wypiszemy ją do domu – oznajmił lekarz Kewina

-Dobrze

Gdy lekarz robił mi ostatnie już badania zobaczyłam zdjęcie Dylana co mnie strasznie zdziwiło i zrobiło na mnie duże wrażenie ?

-Na co panienka się tak zapatrzyła ?

-Nie, nie na nic

-Ah już rozumiem Dylan prawda ? Wiem, że u ciebie często bywał

-Emmm tak bywał często

-To dobry chłopak- stwierdził lekarz Jestem jego wujkiem – oznajmił mnie, na co ja posłałam uśmiech

-Ciężko w życiu miał pierwszy raz widziałem jak się uśmiecha , gdy ciebie spotkał

-Naprawdę ? Patrzyłam na lekarza ze zdziwieniem

-Tak naprawdę - uśmiechnął się w moją stronę

-Nie wiedziałam

-Chciałbym ci podziękować, naprawdę pomogłaś mu żyć inaczej

-Ale ja nic nie zrobiłam

-Wiesz dziecko – zaczął Dylan był źle traktowany przez rodziców jeszcze siostra umarła była ciężko chora

-Dylan wspominał mi o siostrze

-Oh no dobrze już skończyłem badanie wypisze tylko kartę i możesz wracać do domu

-Dziękuję bardzo

Wyszłam z gabinetu i udałam się do pokoju, w którym czekał na mnie Kewin

-Wreszcie jesteś

-No jestem – zaśmiałam się

-No dobrze proszę tutaj karta wypisu – do pokoju wszedł lekarz i dał kartę Kewinowi podziękowaliśmy

-Yey – powiedziałam uradowana , gdy lekarz wreszcie wypisał mnie ze szpitala

-Wreszcie idziemy do domuuu – przedłużył Kewin biorąc moją torbę

-Wreszcie, wreszcie- powiedziałam roześmiana

-Ciocia naszykowała nam pyszny obiad

-Naprawdę ? To dobrze, bo jestem strasznie głodna

-Sara powiedz mi, kiedy ty głodna nie jesteś

-Nigdyyy !

-Czemu Weroniki i Nataniela nie ma myślałam, ze razem będziecie mnie odbierać

-Oni zostali w domu pomagać ciotce przy kolacji

-Kewin ?

-Tak ?

-Dziękuję ci za tego kotka

-Ależ mówiłem ci, że nie masz za co lubię patrzeć jak się uśmiechasz a on dotrzymywał ci w dodatku towarzystwa

-No dobrze to, co idziemy ?- zapytał Kewin

-Ty się mnie pytasz ? Jasneee, że idziemy – zaśmiałam się

Idąc w stronę domu dużo rozmawialiśmy z Kewinem a kot próbował brykać na moich rękach co utrudniało mi trzymanie go. Większość drogi zeszła nam na śmianiu się i wygłupianiu bez tego w towarzystwie Kewina nie mogło się obyć. Po dłuższym czasie w końcu dotarliśmy do domu zmęczeni jak nigdy.

-Sara !!!- wykrzyczała siostra która, od razu podbiegła i przytuliła mnie mocno.

-Ty to, co dzisiaj zemsta ?- szepnęłam jej do ucha

-Tak ciocia o wszystkim wie więc spokojnie – odszeptała

-Okayy – zaśmiałam się

-Dziewczynki usiądźcie przy stole – powiedziała uśmiechnięta ciocia

-Już , już ciociu

Usiadłyśmy przy stole i zaczęłyśmy zjadać danie , które naszykowała ciocia. Po zjedzonym obiedzie udałyśmy się do mojego pokoju, by naszykować wszystko by nasz plan powiódł się w 100%. Wykonałyśmy również telefon do Ksawerego, który zgodził się wziąć udział w naszym żarcie.

-To, co zaczynamy ?

-Jasne- zaśmiałam się

-Okay to ja się przebiorę- powiedziała siostra, wychodząc z pokoju

-Okay to ja też

Podeszłam do szafy i wyszukałam czarny zestaw, który postanowiłam ubrać na naszą zemstę, która naszykowałyśmy dla chłopaków. Po wybraniu zestawu ubrałam go.

-Ja już jestem gotowa a ty – do pokoju weszła siostra.

-Ja również zaśmiałam się

-To idziemy ?

-Jasne

-Chłopaki wychodzimy – krzyknęłyśmy schodząc ze schodów

-Gdzie idziecie – zapytał Nataniel

-A przejść się na miasto

-Idziecie same ? – dopytał Kewin

-Nie z Ksawerym – odpowiedziałam

-Ah no to okay idźcie miłej zabawy

-No na razie

Gdy wyszłyśmy z domu stanęłyśmy przed drzwiami, gdyż robiło się ciemno mogłyśmy rozpocząć swoją akcję i zacząć straszyć swojego kochanego kuzyna i jego kumpla Nataniela. Jak to się mówi zemsta jest straszna ? W tym wypadku będzie ona idealna.

-O Ksawery jesteś już ?

-Pełny gotowości – zaśmiał się

-To, co zaczynamy ?

Weronika udała się wyłączyć światło w całym domu. A ja w tym czasie włączyłam automatycznie muzykę w całym domu na całe głośniki. Ksawery zaś trzaskał drzwiami i oknami

~Kewin~

-Ey stary co robisz ?- zwróciłem się do Nataniela

-No ja nic nie robię

-Ta bardzo śmieszne weź wyłącz tę muzykę co ?

-Ale to nie ja

-To pewnie Sara i Wera

-Przecież one wyszły

-Ta jasne dzwonie do Ksawerego

-Ksawery ?

-Tak to ja coś się stało ?

-Jest z tobą Sara i Weronika ?

-Tak są idziemy właśnie na pizzę

-Aha no dzięki na razie

-Ty one są z nim

-Eeee to, co to do cholery jest ?

~Weronika~

Kolejną rzeczą na naszej liście było wysłanie SMS chłopakom o treści, że morderca za chwilę ich zabije. Pisząc tego SMS wyobrażałam sobie jak na to zareagują. Nie mogłam również powstrzymać się od śmiechu.

~Nataniel ~

-Eeee Kewin dostałem SMS

-Co ? No SMS jak SMS

-Eeee, ale w nim jest napisane

-Cooo?!

-Za chwile przyjdzie do was śmierć

-Eeee co to do cholery jest ?!

-Ja nie mam pojęciaaaa

-Dzwoń do Saryyy i Weroniki niech tu przyjdą

-Okay

-Stary ja się zaczynam bać

~Sara ~

Usłyszałam dźwięk dochodzący z mojego telefonu był to Kewin

-Tak słucham ?

-Sara możecie przyjść do domu ?

-A coś się dzieje ?

-Nie, ale przyjdźcie szybko

-Eeeee okayyy ?

Rozłączyłam się z Kwienem i pobiegłam do Weroniki i powiedziałam jej, że dzwonił Kewin. Więc udałyśmy się w stronę drzwi wejściowych udając, że o niczym nie wiemy otworzyłyśmy drzwi i zobaczyłyśmy zestrachanych chłopaków

-Ey co się tu dzieje? Co wy odwalacie ?- zapytałam zdziwiona

-My nic – odpowiedział Kewin

-Co to za muzyka weźcie to ściszcie- powiedziała Wera

-Czemu jest zgaszone światło – zapytałam

-Bo tak chcieliśmy

-Aha okayyyy ?? Jesteście dziwni

-Czemu światło nie działa ?- zapytała Weronika patrząc na chłopaków

-Korki wysiadły – powiedział szybko Nataniel

-To idźcie naprawić ?- powiedziałam zirytowana wchodząc na górę

Będąc w pokoju wydałam z siebie krzyk i szybko schowałam się pod łóżko

~Weronika~

-Co to do cholery było ? Sara !!! –wydarłam się wbiegając na górę do jej pokoju wraz ze zastraszanymi chłopakami

-Jezuuu saraaaa – krzyczał przerażony Kewin

-Saraaaa gdzie jesteś ? – Nataniel pytał się przestrzeni

- Chłopaki zejdę na dół po latarkę dobra ?

Gdy byłam już na dole powtórzyłam to, co Sara, czyli wydałam z siebie głośny krzyk i schowałam się za kanapą w salonie. Ledwo powstrzymywałam się od śmiechu.

~Kewin~

-Boże co się dzieje

-A ten zabójca ?- powiedział przerażony Nataniel

-O nie, nie, nie – zaczął krzyczeć Kewin

-Co z dziewczynami ? – pytał już prawie płaczący Nataniel

~Sara~

Wyszłam ze swojego pokoju z założoną maską i zabawkowym dużym zafarbionym na czerwono nożem. Schodząc wydawałam z siebie straszne dźwięki, a gdy zobaczyłam chłopaków powiedziałam.

-Hej dostaliście SMS prawda ?- powiedziałam zmienionym głosem a oni zamarli ze strachu po chwili dołączyła do mnie Weronika

-Błagam nie zabijajcie nas niccc nie zrobiliśmy – krzyczeli oboje

-Czy aby na pewno ?

-Tak no przysięgam – powiedział przestraszony Nataniel próbujący uciec

-Eyyy no gdzie uciekasz- zatarasowała mu drogę Weronika

-Eee Nigdzie błagam nie zabijajcie nas

W tym momencie zapaliło się światło w domu a my z Weroniką zaczęłyśmy się śmiać, ściągając maski

-To wyyyyyyyyyyyyyyyy !!!!- krzyknęli oburzeni chłopaki a my pogrążyłyśmy się w śmiechu

-Tak to my, gdybyście się widzieli

-Ey to nie było fajne prawie umarliśmy ze strachu

-Mówiłyśmy że nasza zemsta będzie lepsza

-Dobra przebiłyście nas

-Wygrałysmyyyyy – powiedziałyśmy przybijając sobie piątkę

-Tak, tak cieszcie się ja tu zawału prawie dostałem- powiedział Kewin

-No dobrze odpocznijcie po tym pełnym wrażeń wieczorze przyda wam się – zaśmiałyśmy się z Werą udając się na górę.

Gdy weszłam do swojego pokoju wzięłam szybki prysznic ponieważ byłam bardzo zmęczona i szybko ubrałam swoją piżamę

Kładąc się do łóżka zasnęłam z myślą, ze wreszcie udało nam się wkręcić Nataniela i Kewina…

~*~

-Sarcia?

~*~

No jak wam się podobała zemsta Sary i Weronika na kuzynie i jego przyjacielu ? Czekam na wasze komentarze Sella ♥