Rozdział 52 ,, Nigdy nie wiemy jaki potwór czai się pod naszym łóżkiem"

-Sara ? – usłyszałam głos chłopaka

Otworzyłam swoje oczy  i rozejrzałam się  po pokoju w którym nikogo nie było ? Znowu mam jakieś zwidy ten pobyt w szpitalu nie wpływa na mnie dobrze – pomyślałam dalej rozglądając się. Widziałam tylko swojego kota, który bawi się zabawkową myszką postanowiłam więc wstać z łóżka i udać się do łazienki , gdy schodziłam z łóżka potknęłam się o…

-Dylan ?! Co ty tu robisz ?

-Auuuuu nadepnęłaś na mnie

-Skąd miałam wiedzieć że ty tu leżysz. Właściwie dlaczego ty tu leżysz ?!

-Ohh no chciałem cię lekko wystraszyć i dać ci  prezent

-Serio Dylan, serio –powiedziałam patrząc na niego z niedowierzaniem

-Tak serio

-Dzięki twojej niespodziance leżymy na ziemi – zirytowałam się

-Nie leżelibyśmy gdybyś nie wstała i się o mnie nie potknęła

-A czyli to teraz moja wina ?

-Nie twoja, tego nie powiedziałem

-Ale pomyślałeś

-Nie prawda

-Ta jasne sobie wkręcaj takie kity, ale nie mi

-Ale ja niczego nie wkręcam

-Mhmm -  mruknęłam próbując wstać

-Czekaj pomogę ci

-Nie potrzebuje pomocy

-Nie interesuje mnie to , dawaj rękę

-Nie

-Ale ty jesteś uparta

-Co może ci się to nie podoba

-Haha  oj Sara  i za to cię lubię wiesz ?

-Za co niby ?

-Poprawiasz mi humor samą sobą

-Ta idź sobie – zaśmiałam się

-I mam cię zostawić tak na ziemi ? Nie ma mowy

-Ty też uparty jesteś

-No uczę się od mistrzów- zaśmiał się nadal wyciągając do mnie rękę

-No niech ci będzie – podałam mu dłoń a on pomógł mi wstać

-Gdzie się wybierałaś ?

-Emmm no do łazienki ?

-Ah no to uciekaj a ja  poczekam

-Eeee okay ?

Udałam się do łazienki i wykonałam poranne czynności rozmyślając o tym, że przez Dylana musiałam leżeć dobre 15 minut.  Ehh lubię tego Dylana co ja mam zrobić  ? Rozmyślając ubrałam w końcu zestaw

  I wyszłam z łazienki widząc Dylana bawiącego się z moim kotem.

-Cześć Sarusia

-Heyyy ?

-Oj jakie tam heyyy ? –zaśmiał się  Masz uroczego kotka w sumie jak właścicielka

-Tak z pewnością

-No a nie wierzysz mi ?

-Ani trochę – zaśmiałam się

-Sarcia ?

-Tak ?

-Ja przepraszam, że wczoraj nie przyszedłem naprawdę

-Nic się nie stało

-Ależ stało się obiecałem ci i nie dotrzymałem słowa

-Na pewno miałeś jakiś ważny powód prawda ?

-Yhh tak, ale obietnic się nie łamie

-Ey Dylan spokojnie proszę

-Chodzi o to że..

-Że?

-Moja siostra wczoraj umarła, ona była taka malutka

-Jaju Dylan – nie wiedziałam co powiedzieć chłopakowi

-Nie, jest w porządku, ale z rodzicami się wyprowadzamy

-Dylan strasznie mi przykro – w moich oczach pojawiły się łzy

-Ey Sara dlaczego płaczesz

-Przepraszam Dylan

-Ey nic się nie dzieje myszko no

-Po prostu tak cierpisz i jeszcze przyszedłeś do mnie

-Cichutko – po tych słowach znalazłam się w jego objęciach

-Dylan

-Ey spokojnie  jestem tak ?

-Mhmmm

-Oj Sarunia cichutko

-Nie możesz płakać , twoje łzy nie są tego warte

-Dylan dziękuje za to wszystko

-O jeju nie masz za co

-Mam Dylan dzięki tobie tutaj wszystko stało się inne

-Beze mnie też by takie było – uśmiechnął się

-Nie prawda

-Prawda,  prawda Sarusia

-Nie

-Noo uśmiechnij się

-Nie – pokiwałam przecząco głową

-Oj no Sarciaaa

-Niee Dylan proszę

-Bo będę zmuszony użyć broni na łaskotki

-Nie zrobisz tego

-A założysz się ?

-Nie Dylan no proszę

-Oj no dobrze, ale w takim razie co ja mam zrobić żebyś się uśmiechnęła

-Wystarczy, że jesteś

-Wiesz z tego co widzę to ty płaczesz a nie się uśmiechasz – zaśmiał się a ja wraz z nim

-Dylan nooo

-A jednak ?

-Przestań – oburzyłam się

-No co – zaśmiał się ponownie patrząc na mnie

-Nic

Dylan zaczął mnie dźgać  w brzuch na co ja się oburzyłam a jego to śmieszyło. W pewnym momencie rzucił się na mnie i zaczął mnie łaskotać co wywołało u mnie fale śmiechu  a u niego coraz większą zabawę , prosiłam by przestał lecz mnie nie słuchał. Nagle między nami nastała cisza , którą żadne z nas nie odważyło się przerwać.  Jego twarz była coraz bliżej mojej  po kilku sekundach nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Wszystkie emocje zawarte były w tym jednym pocałunku, który trwał długo,  był on wyjątkowy. Wreszcie czułam się bezpiecznie od czasu gdy z Leo musiałam zerwać kontakt , brakowało mi go ale te jego wszystkie wystąpienia i całe fałszywe gatki były żenujące.

-Ja  prze- prze- przepraszam-  Dylan zmieszał się

-Nie masz za co – patrzyłam nadal w jego głębokie czekoladowe oczy

-Nie powinienem

-Dylan proszę cię nic się nie stało

-Może ja lepiej pójdę

-Dylan proszę cię

-Jeju Sarunia naprawdę ja

-Dylan jest dobrze – pocałowałam go w policzek

-No dobrze skoro tak uważasz

-Tak uważam

-No a może pokaże ci co dla ciebie mam ?

-Ale  Dylan po co masz coś dla mnie

-Bo cię lubię i mam – zaśmiał się

-Ehhh

-Oj z wami dziewczynami  to sobie później sama zobaczysz

-Bardzo śmieszne raczej z wami facetami

-Z nami ?

-Tak z wami

-A co my takiego robimy

-Łaskoczecie dokuczacie wszystko no

-Ahhh to w tym ból – zaśmiał się

-Tak

-Sarcia ?

-Słucham cię

-Eh wiesz że ja wyjeżdżam

-Wiem – spuściłam wzrok na swoje ręce

-Jutro

-Co ?!

-Przepraszam – spojrzał na mnie smutnym wzrokiem

-Dylan – przytuliłam go co odwzajemnił

-Ja już musze iść , dziękuję ci za to że cię poznałem i wywoływałaś uśmiech na mojej twarzy każdego dnia nigdy cię nie zapomnę – po tych słowach pocałował mnie delikatnie i wyszedł a w moich oczach pojawił się wodospad łez

Kolejna osoba, którą tracę czemu to wszystko jest takie okropne ? Nie wierze w to po prostu Leo  tak bardzo się zmienił poznałam Dylana to nie wszystko musiało się zepsuć dlaczego poznałam Leo dlaczegoooo ?!? – mówiąc to biłam się w swoje nogi. Nie potrafiłam zrozumieć tego co przyniosło mi życie a po mimo tego nadal miałam na nadgarstku bransoletkę Leo nie potrafiłam jej zdjąć coś nie pozwalało mi tego zrobić.

-Heyy Saraaaa – weszła zadowolona Weronika , gdy mnie zobaczyła od razu jej mina zmieniła się

-Siostrzyczko co się stało ?

-Był Dylan

-No to powinnaś się cieszyć prawda ?

-Eh nie za bardzo wyjeżdża jego siostra umarła

-O jeju biedaczek

-Iii

-Iiiii Sara ???

-Pocałował mnie

-Coooo !?

-Nooo to

-Siostrzyczkooo ty nie grzeczna ty tak się za moimi plecami całujesz z chłopakiem , którego nie sprawdziłam – śmiała się Weronika

-Tak  dokładnie tak – śmiałam się wraz z nią

-Ohhh no to ciekawie się robi – powiedziała patrząc w biały sufit

-Ale my mamy pokręcone życie

-Czemu tak sądzisz ?

-Emm chodziłyśmy z gwiazdkami z zespołu Bars and Melody, których byłyśmy fankami , Tomek , Adrian i Dawid,  Dylan  i jeszcze ten chłopak którego ty poznałaś . Te wszystkie zdrady wystąpienia w telewizji , nasza bitwa na farby , bitwa na poduszki , Portugalia. Jakie normalne nastolatki przeżywają aż tyle ?

-No sporo tego było

-Ta sporo śmierć taty mama zakazuje nam się odzywać do chłopaków a do tego mieszkamy z ciocią i kuzynem który jest morderczą baletnicą  a mama zajęła się karierą i nawet nie raczy do nas zadzwonić

-Ey Sara wiesz co teraz pomyślałam

-Co takiego?

-Bo może my mamie przeszkadzałyśmy w pracy ?

-Możliwe temu nas tam nie chciała

-A niech sobie ma te pieniądze mam jej dość jak wszystkiego dookoła

-Zgodzę się siostra z tobą bo to nie jest normalne

-I nigdy nie było – dodała po chwili

Rozmawiałyśmy z siostrą jeszcze kilka godzin później obejrzałyśmy film świetnie się przy tym bawiąc  po obejrzanym filmie siostra poszła do domu a ja ponownie na badania  by upewnić się czy mogę jutro wracać do domu. Po badaniach udałam się do łazienki  biorąc ciepły prysznic  rozmyślałam o przeszłości lecz szybko odechciało mi się  wykonywać tą czynność więc osuszyłam swoje ciało i ubrałam piżamę

Sprawdziłam jeszcze torbę od Dylana w której była róża i miś z serduszkiem  było to urocze z jego strony. Przytulając się do misia, którego przed chwilą odpakowałam zasnęłam.

~*~

Rano obudził mnie…

~*~

Co myślicie o pocałunku Sary i Dylana ja uważam, że była by z nich słodka para a wy ?  No więc tak wiem te dwa rozdziały miały być wczoraj, ale wasza Sella była tak zmęczona, że po prostu zasnęła. Hahaha mam nadzieje, że mi to wybaczycie :D A za kilka godzin następne dwa rozdziały :* Pozdrawiam i kocham Sella