Rozdział 42 ,, Stara przyjaźń "

Saraaa!!! – usłyszałam nad sobą wrzeszczącego kuzyna

-Co chcesz ?- odpowiedziałam, zasłaniając swoją głowę pościelą

-No do szkoły dzisiaj zaczynacie pierwszy dzień – śmiał się 

-Tak cię to bawi ?

-Tak siostrzyczko

-A mnie nie daj mi spać 

-No wiesz ty co, to Weronika wstała a ty nie ? 

-Nie – powiedziałam z irytacją 

-Wstawaj!- złapał mnie za nogi i ściągnął z łóżka 

-Jesteś okropnyyyy – zirytowałam się 

-Tak też cię kocham – zaśmiał się 

-Zbieraj się 

~Weronika~

Kewin się strasznie nami zajmuje, nigdy nie pomyślałabym, że mamy takiego kuzyna. Mama nigdy nie mówiła dużo o rodzinie, no cóż wolała nas zostawić z tą niewiedzą, lecz jaki to miało cel ? Teraz jesteśmy takie szczęśliwe, nic nam tego nie popsuje. Znalazłyśmy swoje miejsce ? To szczęśliwe ? Jeśli można je takim nazwać jednak ból w sercu nadal tkwi strata Charlie’go. Mój rozum się z tym pogodził, ale serce to inna bajka jego nie zmusimy do kochania ani pozbawienia go miłości. Tylko ona pojawia się niespodziewanie i uderza znienacka jak sztorm na morzu czy nagły deszcz jest niespodziewane i niespodziewanie jest się go trudno pozbyć – takie przemyślenia naszły mnie pijąc herbatę 

-No co tam zjadłaś śniadanie – usłyszałam głos Kewina 

-Tak , tak zjadłam, było pyszne dziękuję ci bardzo 

-Zawsze do usług siostrzyczko

-I jak Sara ?

-A zrzuciłem ja z łóżka– zaśmiał się 

-Biedna…. Dobrze jej tak haha – zaczęłam się śmiać

-Cześć, cześć- wydobył się głos Nataniela i trzaskających drzwi wejściowych 

-Hej stary – odpowiedział Kewin 

-A to kto ? – spytał Nataniel spoglądając na mnie 

-Tak mnie baletnico nie poznajesz ? Dobraaa dobraaaa 

-Weronika ?

-Nie , Święty Mikołaj oczywiście, że ja baletnico – zaśmiałam się 

-O kurde nie poznałem cię

-Wcale nie zauważyłam tego, że mnie nie poznałeś…

-Oj no przepraszam , ale zmieniłaś się – zaczął się śmiać 

-No wiesz chyba o to chodziło co nie ?

-No, ale nie myślałem, że aż tak 

-No to teraz zamiast myśleć w sumie to ci nie wychodzi więc tego nie mówiłam to widzisz tak to jeszcze jesteś wstanie zrobić chociaż w sumie zastanowię się bo mnie nie poznałeś

-Ta bardzo śmieszne dopiekłaś mi ?

-Czuję się dumna z tego co właśnie udało mi się zrobić zgasiłam baletnicę – zaczęłam się śmiać a kuzyn dołączył do mnie

-Noooo staryyy moja kuzynka ci dopiekła nie ma co 

-Ta – powiedział naburmuszony jak pięcioletnie dziecko, któremu zabrano cukierka

-Oj nie obrażaj się dzieciaczku 

-Tak, powiedziała ta, co za chwilę myka do szkółki 

-Nie zapominaj o tym, że ty też - posłałam mu buziaczka 

-Pfff ja już z tobą nie rozmawiam 

-Jezu dziękuję, tortury się skończą – śmiałam się, a razem ze mną Kewin który przybił mi żółwika

-Ta śmiejcie się – założył ręce na klatce piersiowej

-A miałeś się chyba nie odzywać 

-Powiedziałem to do siebie

-To teraz Kewin szukamy psychologa, bo Nataniel gada sam do siebie 

-Gdzie masz telefon ? Dzwonimy – Kwein udawał , że dzwoni do psychologa 

-Haloo ? Z tej strony mówi Kewin, bo mój kumpel oszalał i mówi sam do siebie – śmialiśmy się w niebo głosy 

-Hej co tak się śmiejecie? – usłyszałam głos swojej siostry

-A bo Nataniel potrzebuje pomocy 

-Co mu się stało ?

-Gada sam do siebie. Wiesz, to może przerodzić się w coś gorszego – po chwili wszyscy wybuchliśmy śmiechem

-To ty Sara ?

-Nie, jestem tajemniczym przybyszem z przyszłości podszywającą się pod Sarę, by zgromadzić o jej przyjaciołach informacje na przybywającą zagładę świataaaa –przeciągła. Oczywiście, że ja co niedowidzisz – zaczęła się śmiać a my razem z nią 

-Tak Nataniel potwierdza się moja teza to, że nie masz mózgu i to, że nic nie potrafisz – powiedziałam, biorąc swój plecak do ręki. Idziemy Sara ?

-Tak idziemy 

-Do zobaczenia chłopaki 

-Do zobaczenia - odpowiedzieli 

-Nie denerwujcie się – krzyknął w ostatniej chwili Kewin, zanim drzwi zdążyły się zamknąć

-Tak, bo mamy czym się denerwować naprawdę 

-Oj, ale biedny Nataniel tak najechałyśmy na niego – powiedziała śmiejąca się Sara

-Oj tam ciiii nic nie zrobiłyśmy 

-Jak myślisz, jak będzie w nowej szkole?

-Powiem ci szczerze , że nie mam pojęcia 

-Będzie dobrze - dodałam po chwili namysłu

~Sara~ 

Ciekawiło mnie to jak będzie. Nowa szkoła nowi ludzie ,znajomi a może i nawet przyjaciele ? Zanim skończyłam dokańczać swoje myśli zobaczyłam przed sobą duży budynek , budynek szkoły. Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam drzwi budynku. Wchodząc, zauważyłam tłumy uczniów udających się za pewnie do swoich klas zrobiłam kilka kroków do przodu i natknęłam się na jakiegoś nauczyciela. 

-Dz- Dzień dobry - jąknęłam się 

-Dzień dobry... Ty jesteś ? Nigdy cię tu wcześniej nie widziałam. 

-Dlatego, że jestem tu nowa i mamy chodzić do tej szkoły z siostrą - oznajmiłam nauczycielkę 

-No tak słyszałam o nowych uczennicach. Zaprowadzę was do dyrektora- uśmiechnęła się ciepło i wskazała nam drogę do pomieszczenia 

-O dzień dobry nowe uczennice, jeśli się nie mylę ? Miło mi poznać jestem Radosław dyrektor tej szkoły. 

-Nam również jest miło 

-Jak macie na imię ? 

-Ja jestem Sara, a to moja siostra Weronika 

-Macie śliczne imiona, ale może już nie przedłużając tutaj macie swoje plany lekcji. Poinformuje nauczycieli i możecie się udać do swoich klas w razie potrzemy śmiało przychodźcie do mnie. 

-Dziękujemy dowiedzenia

Pożegnałyśmy się z dyrektorem i zobaczyłyśmy swój plan lekcji, spostrzegłyśmy się, że jest on zupełnie inny. 

-Nie jesteśmy w jednej klasie...- stwierdziłam ze smutkiem

-Oh trochę przykre, ale będziemy do siebie przychodzić 

-No damy rade 

- My nie damy? -zapytała śmiejąca się Weronika 

-Damy, damy - zawtórowałam 

-No to musimy się rozstać – stwierdziłam, słysząc dzwonek oznajmujący początek lekcji 

-No musimy to do następnej lekcji. Spotykamy się tutaj ? 

-Tutaj.

Spojrzałam na swój plan zobaczyłam salę, do której mam się udać więc udałam się na miejsce. Tam nauczycielka kazała poczekać mi przed sala po chwili zawołała mnie i poczułam skupiający się wzrok na mnie rówieśników, czułam się niezręcznie. 

-Oto nowa uczennica będzie z wami chodziła do klasy mam nadzieje, że przyjmiecie ją ciepło. 

-Może opowiesz coś o sobie ? – zapytała nauczycielka 

-Cześć mam na imię Sara. Przeprowadziłam się tutaj niedawno z moją siostrą. 

-No dobrze chyba tyle wystarczy- powiedziała nauczycielka.

Zajmij miejsce koło Ksawerego. 

Ksawery ? Ksawery... Coś mówi mi to imię. Jak byłam mała i jeszcze był tata i mieszkaliśmy w Polsce, gdzie nic takiego się nie działo i byliśmy szczęśliwą rodziną chodziłam do przedszkola i tam miałam przyjaciela o imieniu Ksawery, ale on wyjechał i mnie zostawił. Pewnego dnia przyszłam do przedszkola a jego, po prostu  już tam nie było. Czekałam na niego myślałam, że może jest chory. W końcu postanowiłam się zapytać gdzie on jest i powiedzieli mi, że wyjechał. Pamiętam to, jak dziś. Wtedy pierwszy raz straciłam ważną dla mnie osobę i było mi z tym źle, był dla mnie jak brat. - samotna łza spłynęła mi po policzku, szybko ją wytarłam i wzięłam się w garść. Po chwili zobaczyłam przed sobą karteczkę. Po otwarciu jej zobaczyłam to. 

~ Cześć miło mi cię poznać jestem Ksawery Emotikon smile 

Postanowiłam odpisać na tę karteczkę i podsunąć ją chłopakowi. Tak ,,przegadaliśmy" ze sobą cała lekcje. W końcu usłyszeliśmy dzwonek oznajmujący przerwę. Nie musiałam się pakować ponieważ, następna lekcja też odbywała się w tej sali. 

-Hey wreszcie będziemy mogli normalnie porozmawiać- zaśmiał się chłopak a ja razem z nim 

-To masz na imię Sara- zaczął powoli

-Taaaak -zaśmiałam się 

-Przeprowadziłaś się tutaj. Dlaczego ? 

-Mój tata kilka dni temu zmarł a moja mama pracuje w Anglii i musiałyśmy zamieszkać u cioci 

-Przepraszam nie powinienem 

-Nic się nie stało- posłałam mu swój uśmiech 

-Naprawdę nie chciałem- mówił zmieszany 

-Jest w porządku 

-Skoro tak mówisz. Może się przejdziemy ?- zaproponował 

-Dużo czasu nie mamy- stwierdziłam 

-Fakt faktem, ale zawsze coś 

-Co racja to racja- posłałam mu kolejny uśmiech 

-Sara ? Przesuń się 

-Co dlaczego ? 

-Szkolna elita...- powiedział zakłopotany 

-I ja mam się im posuwać ? 

-Jeśli nie chcesz mieć kłopotów. Proszę cię.

Po chwili w tłumie zobaczyłam swoją siostrę, która do mnie podeszła 

-Szukałam cię, miałaś przyjść- zaśmiała się 

-Zapomniałam, zagadałam się z Ksawerym 

-Cześć miło mi -zwrócił się Ksawery do mojej siostry 

-Hey -uśmiechnęła się. Na co tak patrzycie ? 

-A jakaś śmieszna szkolna elita- powiedziałam obojętnie -I wszyscy się im posuwają ?- zaśmiała się Weronika 

-No tak - dodał Ksawery 

-Ja nie mam zamiaru.. Sara ?- zwróciła się do mnie siostra 

-Słucham? 

-Czy to nie ten cały tam Adam? 

-Tak to on 

-Ciekawie się zapowiada - w tym momencie zadzwonił dzwonek na lekcje 

-Spotkamy się w domu- krzyknęła Weronika 

Kolejne lekcje, jak i przerwy spędzałam z Ksawerym. Nie sądziłam, że będę się z nim aż tak dobrze dogadywać znaleźliśmy wspólne zainteresowania ,którymi się podzieliliśmy. Dziwny jest los poznałam chłopaka o imieniu Ksawery a mój przyjaciel miał tak na imię właściwie czemu ja się oszukuje to była moja pierwsza miłość... 

-Hey Sara poczekaj - krzyknął Ksawery.Tak śpieszno ci do domu ? - zapytał zdyszany 

-Przecież stanęłam, po co biegłeś ? 

-Bo każda sekunda a co dopiero minuta jest cenna 

-Bez przesady 

-Nie przesadzam. Chciałbym cię o coś zapytać 

-Słucham cię uważnie 

-Bo może chciałabyś pójść ze mną do kawiarni ? 

-Z miłą chęcią – odpowiedziałam, po czym ruszyliśmy w stronę kawiarni 

-A może ty opowiesz mi coś o sobie ? - zaproponowałam chłopakowi 

-Hmm to może zacznę od tego, że jak byłem mały, przeprowadziłem się tutaj z powodu choroby mojego brata. Tutaj zacząłem nowe życie, zapominając o przeszłości 

-Czyli tak się da ?- powiedziałam sama do siebie 

-Zapomnieć?- stwierdził 

-Tak 

-Wiesz po upływie czasu dużo jesteśmy w stanie zrobić - powiedział otwierając drzwi do kawiarni, po czym wpuścił mnie przodem 

-Dziękuję 

-Nie ma za co

Zamówiliśmy ciastka i herbatę, po czym usiedliśmy 

-Wiesz co ci powiem ? 

-Słucham cię uważnie- spojrzałam na niego z zaciekawieniem 

-Przed wyjazdem 

-Mhmm??? - mruknęłam pytająco 

-Przed wyjazdem ja w przedszkolu miałem przyjaciółkę, właściwie była ona moją pierwszą miłością, lecz nigdy nie miałem odwagi jej tego powiedzieć 

Siedziałam jak zamieniona w słup, bo nie wierzyłam w to, co on mówi, lecz nie dawałam poznać po sobie mojego zdziwienia. 

-Naprawdę ? 

-Tak, ale zostawiłem ją bez słowa, co bardzo mnie potem bolało, nie mogłem spać po nocach myśląc o niej tak bardzo chciałem się z nią zobaczyć. 

-Oj.. - tyle potrafiłam z siebie wydobyć 

-Może i byliśmy dziećmi, ale bardzo ja kochałem, do tej pory pamiętam jej śliczne oczka. I jej imię.. Twoje imię -....- przemilczałam to, bo nie wiedziałam co mam powiedzieć 

-Sara to ja Ksawery poznałem cię od razu po tym jak weszłaś do kasy. Może i zmieniłaś swój wygląd ale twoje oczy pozostały. 

-Ksawery....- moje oczy zaszkliły się 

-To ja przepraszam, że cię zostawiłem- te słowa wypowiedział trzymając mnie w uścisku 

~Weronika~ 

-Gdzie jest Sara ?- zapytał się mnie Kewin 

-Nie wiem, miała wrócić zaraz po szkole 

-A właśnie, dlaczego nie przyszłyście razem ? 

-Wiesz co była z jakimś chłopakiem ee Ksawery miał na imię 

-Pierwszy dzień w szkole i już chłopak....- zirytował się Kewin 

-Oj daj spokój -zaczęłam się śmiać 

-Pfff 

-Nie pyfaj na mnie zachowujesz się jak tatuś 

-No i co 

-To, że w tej roli jesteś irytujący 

-Nie prawda 

-Dobrze wiesz, że tak i nie kłóć się ze mną, bo i tak nie wygrasz 

-Dobra martwię się o nią 

-Ty nie zmieniaj tematu cieniasie 

-Nie jestem cieniasem 

-Dobra baletnico-nie mogłam się powstrzymać ze śmiechu -Tak bardzo śmieszne 

~Sara~ 

-Ksawery -Cichutko jestem tutaj

-Minęło tyle czasu a ty nadal pamiętasz ? 

-Oczywiście jak mógłbym cię zapomnieć-na te słowa przytulił mnie mocniej 

-Nie wierzę w to 

-Ja też po tylu latach wreszcie się spotkaliśmy 

-To nie możliwe 

-A jednak - dodał wypuszczając mnie ze swoich objęć 

~Weronika~

-Mieliśmy iść na tańce, idziemy ?- spytał Kewin

-Nie, nie chce mi się

-Z wami 

-No z nami ciesz się przynajmniej samotny nie jesteś 

-Bardzo śmieszne 

W tym momencie usłyszałam zamykające się drzwi 

-Sara gdzieś ty była?

-Zzzz Ksawerym

-Kto to jest ? Ile ma lat ? Czego od ciebie chce ? – zasypał pytaniami Sarę 

-Kewin uspokój się- powiedziała zarumieniona Sara

-Saraaaa ????

-Idę spać- powiedziała krótko 

Postanowiłam pójść za nią do pokoju. 

-Ey Sara – weszłam do pomieszczenia 

-No słucham cię 

-Gdzie byłaś ?

-Z Ksawerym 

-No wiem, ale co się stało?

-Pamiętasz jak byłam mała iiii miałam przyjaciela 

-No nie gadaj… TO ON !- krzyknęłam podekscytowana

-Ciszej – zaśmiała się 

-Tak to on – dopowiedziała

-Kto by się spodziewał.

-No nikt – odpowiedziała z uśmiechem na twarzy 

-Wiesz, bo ja też ci coś powiem – zmieszałam się mówiąc, to zdanie

-No słucham cię, siadaj na łóżko 

-Bo ja no ten podsłuchałam rozmowę Kewina i Nataniela

-Oooo ty – zaśmiała się. I co dalej ?

-No i on powiedział 

-Nooo przestań hahah- wybuchła śmiechem

-Powiedział, że ja mu się podobam 

-Uuuuuuuu 

-Teraz ty przestań – obie wybuchłyśmy śmiechem 

-Dobra czas spać. Dobranoc

Gdy wróciłam do swojego pokoju wzięłam prysznic i ubrałam piżamę 

A gdy już się położyłam myślałam o słowach Nataniela wkrótce potem zasnęłam….

~*~

Weronikaaaaaa!!!!! – do pokoju weszła Sara

~*~

No to kolejny rozdział, aleeeee się porobiło hahah. Jak myślicie dziewczyny będą w nowych związkach ? Co z Leo i Charlie’m ? Co z tego wszystkiego wyniknie ? Będziecie się dowiadywać w kolejnych rozdziałach :D Mam nadzieję, że wam się podobało i wyrazicie swoje przemyślenia o tym co się właśnie stało. Czekam i liczę na Was. Będę odpisywać więc porozmawiamy trochę. 
Dziękuję z całego serca za to 60 tysięcy to po prostu nie do opisania jakie emocje u mnie jak i Weroniki  wywarła ta liczba to wszystko dzięki wam dziękujemy ♥♥♥ . Czekamy na wasze prace i na opinię na temat rozdziału  jeszcze raz dziękujemy <3