Rozdział 35 ,, Tato ?! "

Saraaaaa !!!!!!!!!! –usłyszałam rano zdenerwowany głos dobiegający z dołu

Wystraszyłam się iż był to najprawdopodobniej mój tato. Postanowiłam szybko wziąć prysznic i ubrać wybrany zestaw po drodze zabierając swój plecak 

 

-Sara ?! – powiedział oburzonym głosem do mnie

-Coś się stało – patrzałam na niego ze zdziwioną miną

-Co to miało znaczyć ?!

-Ale co ?- zapytałam dalej nie wiedząc o co chodzi

Po nie jakiejś chwili zobaczyłam Weronikę ,która musiała się obudzić przez krzyki taty

 

-Co się stało? – zapytała zaspanym głosem  

-Wiecie która jest godzina ? 5 rano a wy jakąś manianę odwalacie- dodała irytując się

Tato przemilczał to i się do nas nie odezwał. Więc spojrzałyśmy w końcu na siebie wzrokiem którym zapytałyśmy same siebie  „co się stało”

-Tato stało się coś ?- zapytałam jeszcze raz oczekując spokojnej odpowiedzi

-Nie podoba mi się że chłopcy was odwiedzili – odpowiedział zirytowany

-Ale o co ci chodzi?  Nie rozumiem

-O to że powinnyście się skupić na nauce

-Tato nie przesadzaj chłopcy odwiedzili nas dopiero pierwszy raz odkąd tutaj mieszkamy

-Ja nie przesadzam nie podobało mi się to i nie będziecie się z nimi kontaktować mówię to tu i teraz

-Tato czy ciebie do reszty powaliło ?

-Jak ty się do mnie odzywasz , co ty sobie wyobrażasz – ojciec w tym momencie poszedł i mnie uderzył w moich oczach pojawiły łzy

-Tato jak mogłeś ? Nie wierze w to co zrobiłeś ….. Ja,  ja cię nienawidzę ! !– podniosłam swój plecak i wybiegłam z domu trzaskając drzwiami po drodze dogoniła mnie Weronika

-Saraaaa…-krzyczała Weronika

-On na pewno tego nie chciał –powiedziała zatrzymując mnie i przytulając

-Ja wiem ale yhhh

-Spokojnie siostrzyczko będzie dobrze

-Ja wiem w końcu musi

-Tak  - uśmiechnęłam się otarłam łzy i ruszyłyśmy w stronę szkoły. Niestety nasze szczęście nie trwało długo gdyż spotkałyśmy Daniela i Adriana

-Hej śliczne

-Możecie sobie dzisiaj darować nie mamy nastroju – zwróciła się do nich Weronika

-A coś się stało ?

-Nie – odpowiedziała Weronika

-Ale przecież to widać – dodał Adrian

-Odpuście

Gdy dotarłyśmy do szkoły lekcje mijały wolno co było dla nas wielką męczarnią iż byłyśmy zmęczone porannymi krzykami taty. Moje myśli cały czas krążyły wokół tego, że mnie uderzył nigdy nie powiedziałabym iż jest w stanie takie coś zrobić a jednak tak się stało. Gdy zadzwonił dzwonek Weronika udała się do biblioteki zaś ja pod salę w której miały się udać kolejne lekcję lecz niestety dogonił mnie Adrian

-Ej Sara poczekaj

-Co chcesz ?- zapytałam przewracając oczami

-Rano widziałem , że płakałaś – zapytał zaniepokojony

-Nie powinno cię to interesować

-Ej martwię się

-To przestań nie masz o co

-Mam o ciebie a to jest wystarczający powód

-Dobra daj spokój

-Nie dam ci spokoju – stanął naprzeciw mnie

-Przepuść mnie śpieszę się nie widzisz ?

-Widzę lecz nie widzę twojego uśmiechu którego mi bardzo brakuje- uśmiechnął się delikatnie

-Daruj

-Nie daruję

-Adrian proszę cię nie mam ochoty z tobą prowadzić dalej tej konwersacji

-Sara a ja cię proszę o jedno

-O co ?

-Uśmiechnij się nienawidzę patrzeć na ciebie kiedy jesteś smutna

-Przykro mi, ale nie mogę tego zrobić dla ciebie a teraz mnie przepuść

-Sara – załapał mnie za rękę

-Słucham – przekręciłam oczami

-Dlaczego płakałaś ?- w tym momencie zadzwonił dzwonek

-Eeee no muszę iść pa

Lekcje mijały tak samo jak wcześniej czyli wolno nudno i cały czas na rozmyślaniu  aż w końcu po 8 godzinach lekcji zadzwonił ten ostatni dzwonek informujący, że można uwolnić się od ścian tej szkoły. Udałyśmy się do szatni w której przebrałyśmy swoje buty po czym wyszłyśmy z budynku.

-Boże niee wierze   yhhhh te lekcje są takie męczące spaćććććććććććććććć – marudziła Weronika

-Oj weź się przymknij zaraz będziemy w domu – zaśmiałam się

-Pfff wiem – zaśmiała się

-Ey Sara co jest ?- zapytała mnie siostra

-Nasz tato ?- zapytała spuszczając oczy

-Mhmm – umiałam tylko to powiedzieć po tym jak łzy napłynęły mi do oczu

-Sara spokojnie chodź pójdziemy na lody na pizzę

-Dokładnie – usłyszałyśmy głos zza pleców

-Adrian

-Daniel ?!-  dopowiedziała drugie imię Weronika

-Tak my księżniczki

-O Boże a wy czego tu ?!

-A niczego postanowiliśmy się przyczepić troszeczkę

-Oj chyba za często to robicie !- powiedziała poddenerwowana Weronika

-Weronika odpuść – szepnęłam jej do ucha

-Oj dobra księżniczki jeśli nie chcecie naszego towarzystwa to pójdziemy chcieliśmy dobrze

-Dobra – powiedziała Weronika przewracając oczami

-Dobra to plan jest taki – zaśmiał się Adrian

-Co zaraz jaki plan ?! – zapytałam zdziwiona

-No dzisiaj jest piątek – dopowiedział Daniel

-I co w związku z tym ?

-Zrobimy tak weźmiemy was na lody , pizzę i do wesołego miasteczka – zaśmiał się Adrian

-Yhh będziemy musiały iść do domu się przebrać i odłożyć plecaki

-Nic nie musicie- powiedział Daniel

-No ale…

-Rzeczy pójdziemy kupić do galerii wybierzecie co chcecie a plecaki Daniel podrzuci do waszego ogrodu

-No dobrze ?

Wraz z Adrianem udaliśmy się do galerii. Przez chwilę przeszłą mnie myśl, że jednak oni nie są tacy źli jacy nam się wydawali ? No cóż po kilku godzinnym chodzeniu po galerii znalazłam coś dla siebie  po kilku minutach Weronika też znalazła coś dla siebie. Adrian po mimo naszych sprzeciwów zapłacił za rzeczy i kazał nam się iść przebrać do łazienki.

-Ey Weronika może oni nie są tacy źli – powiedziałam zamykając drzwi do damskiej łazienki

-Powiem ci, że nie wiem teraz co o tym myśleć może osądziłyśmy ich z góry ?

-Dobra przebiorę się popilnujesz mi drzwi ?

-Jasne a ty mi ? – zaśmiałam się

-Oczywiście

Po nie jakiś 5 minutach zobaczyłam Weronikę która wyszła z toalety

To teraz twoja kolej – zaśmiała się

Gdy wyszłam z toalety ubrana w swój zestaw

 

Zobaczyłam jak Weronika poprawia swój makijaż

-To co idziemy ?

-No już chwilka – zaśmiała się

-Myślałem, że będziecie tam siedzieć dłużej – zaśmiał się Adrian

-Bardzo śmieszne – powiedziała Weronika

-To idziemy ?

-A nie czekamy na Daniela ?

-Będzie czekał na miejscu

-Weronika a może w wesołym miasteczku zjemy lody ? Poszłabyś po Daniela i spotkamy się na miejscu ?

-No okay

-Ey misia ?- zwrócił się do mnie Adrian

 -Mówiłam żebyś tak do mnie nie mówił

-Oh przepraszam , ale chciałbym się zapytać co się stało bo płakałaś i może mógłbym ci jakoś pomóc

-Na naprawdę nic się nie stało

-Mhm i  od tak sobie księżniczka płakała ?

-Oh pokłóciłam się z tatą tyle powinno ci wystarczyć

-Oj  przykro mi ale zobaczysz wszystko będzie dobrze

-Mam nadzieję

-A teraz wiesz co ?

-Co ? - odpowiedziałam mając spuszczony wzrok

-Na razzz dwaaaaaaaaa trzyyyyyyyyyyyy dawaj wielkiii uśmiech

-Adrian nie mam ochoty naprawdę         

-No ale ja nie chcę smętnej Sarusi

-Dobra uśmiechłam się pasuje – powiedziałam uśmiechając się sztucznie do niego            -Ale ja nie chciałem takiego uśmiechu no , ale dobrze niech ci będzie mam nadzieję

~Weronika~

Gdzie jest ten idiota? Dlaczego musieli wysłać po niego mnie nie mogła iść Sara?- pomyślałam

 -W końcu cię znalazłam szukam cię już pół godziny-powiedziałam po chwili zirytowana do Daniela.

-No już nie złość się a wiesz ,że mówią miłości się nie szuka znajdzie cię sama a więc oto jestem

-Tak, tak na pewno-zaśmiałam się.

-Ty pewnie schowałeś się specjalnie żeby mi zrobić na złość.

-Chciałem żebyś się troszkę pomęczyła a w nagrodę dostałaś mnie-powiedział zadowolony z siebie.

-Znalezienie ciebie można jedynie uznać jako karę. Dobrze chodźmy już do Sary i Adriana.

-Wolałbym zostać tylko z Tobą

-Nie czas na głupie teksty a po drugie jaka desperatka chciałaby zostać z tobą sam na sam -powiedziałam ze zwycięskim uśmiechem

-Jedna właśnie stoi tutaj przede mną-odgryzł się z zadowoleniem

~Sara~

-Widzę ich, tam są- powiedział Adrian

-Myślałam że już nigdy nie wrócą.

-Ooo nareszcie nasze gołąbeczki się odnalazły- zaśmiał się Adrian

-To przez tego idiotę, zachciało mu się spacerku- mówiła ze złością Wera

-Z tobą czas staje w miejscu- mówił rozanielonym głosem Daniel

-I nie tylko czas- dodał śmiejąc się Adrian

-Nie pora na głupie teksty, chodźmy się trochę zabawić skoro już tu jesteśmy- wtrąciła Wera

-Tak to jest najlepszy pomysł, bo ci debile by nigdy na to nie wpadli-odpowiedziała sarkastycznie Sara

-Dobrze, więc co proponujecie dziewczyny ? - zapytał Daniel

-Może Straszny Dom ?-dodał Adrian

-Strach to mnie bierze jak patrzę na twoja twarz- odpowiedziała śmiejąc się Sara

-Skąd ta złość Piękna ?- pyta Adrian

-Tak działa na mnie twoje towarzystwo- powiedziała sarkastycznie Sara

-Dosyć tych "miłych" słówek, chodźmy się zabawić- mówi z uśmiechem Wera

-To jak dziewczyny ?- zapytał Adrian zacierając ręce

-Może kolejka ?- zapytała Weronika

-No to chodźmy – zawołał Daniel

Czas w wesołym miasteczku minął nam zaskakująco szybko i z masą zabawy…

-To jak kiedyś to powtórzymy ?- zapytał się śmiejący Adrian

-Może kiedyś ?- stwierdziła Wera

Nie sądziłam że będziemy się tak dobrze bawić – zaśmiałam się

-Oooooo ….. – wykrztusił z siebie Adrian

-Co ooo ? – zapytała Wera unosząc swoje brwi do góry

-Sarcia się uśmiechła wreszcie i do tego nie sztucznie – powiedział  zadowolony z siebie Adrian

 -Oj daj spokój

-Dziewczyny jest późno to odprowadzimy was do domu

-Nie damy sobie rade – powiedziała stanowczo Wercia

-No to jak tam chcecie – powiedział Daniel

-Do zobaczenia w poniedziałek – krzyknął odchodzący już Adrian z Danielem

-Do zobaczenia- powiedziałam uśmiechając się pod nosem

-To co wracamy do domu ?

-Tak

-Powiem ci że nie spodziewałam się  iż z nimi może być nawet spoko – zaśmiałam się

-Wiesz, że ja też ?- śmiała się ze mną Weronika

-Wreszcie wolne – dopowiedziała po chwili Weronika

-Tak….

-Ey co jest ?- mówiąc to spojrzała na mnie

-A bo…

-Wiem ale nie przejmuj się  ojcem

-Wiem, dziękuje siostrzyczko , że zawsze jesteś obok mnie

-Ja tobie też dziękuję – odpowiedziała  Weronika  przytulając mnie

-Dobra to stoimy czy wchodzimy do domu zaśmiała się Weronika

-Wchodzimy

-Gdy otworzyłam drzwi stanęłam jak słup….Tato ?

-Tato!!!- krzyknęłam i szybko podbiegłam do leżącego na ziemi ojca

-Dzwoń po karetkę

-Dzwoń wrzeszczałam na Weronikę która była też w szoku to już nie miało znaczenia

-Tato ja cię przepraszam, wybacz mi – zaczęłam płakać

-Weronika przysiadła się koło mnie – i zaczęła płakać ze mną

- Tata otworzył oczy  spojrzał na nas łza spłynęła mu po policzku i z trudem powiedział to ,,Pamiętajcie o mnie Sara nic się nie stało zawsze cię kochałem i będę bądź szczęśliwa mimo wszystko Weronika ciebie też bardzo kocham i pamiętaj że masz być szczęśliwa choćby niebo miało runąć” – po tych słowach zamknął oczy

-Tato ?

-Tato ! –  wybuchłam jeszcze większym płaczem………

~*~

No to kochani kolejny rozdział po 3 tygodniowej przerwie mam nadzieję, że nie jesteście na mnie źli ? Więc tak poinformuję was o kilku zmianach, które będą na chwilę obecną bardzo istotne gdyż za niedługo są egzaminy a iż są egzaminy więżę się z  nimi dużo nauki, prac itp. Więc rozdziały na blogu będą pojawiały się co dwa tygodnie chyba że będę miała czas napisać go wcześniej ;) , lecz zawsze możecie się ze mną kontaktować wszystkie informacje w zakładce ;) śmiało pisać , pytać nie gryziemy :D  A teraz zostawiam Was z tą okrutną końcówką :* Kocham i pozdrawiam Wasza Sella  <3