Rozdział 32 ,, Chwila strachu i niespodzianka !"

Yyyhhh co to ?...

Obudził mnie dźwięk wiadomości z mojego telefonu. Otworzyłam moje zaspane oczy, wzięłam telefon do ręki i odtworzyłam widniejącą wiadomość ku mojemu zdziwieniu nie była ona od Leo  tylko od ,,Nieznany”

Xx Od Nieznany xX

Cześć ślicznotko. Mam nadzieję, że się wyspałaś ? Spotkajmy się tam gdzie wpadłaś mi w ramiona po raz pierwszy i udamy się razem do szkoły co ty na to ? Buziaczki Adrian

-Co ?! Zaraz skąd on ma mój numer ?! Jakie buziaczki ?! Jaka ślicznotko ?! Co to ma być?!

Szybko wstałam z łóżka i pobiegłam do pokoju Weroniki

-Weraa !

-Co ? Która godzina?

-Dostałam wiadomość …!

-Budzisz mnie tylko po to, że dostałaś wiadomość

-Co ?! Nie

-To co niby? Jeszcze powiedz mi siostrzyczko kochana, że Leo napisał

-No właśnie nie to sms od Adriana

-Coooooooo!!!!!!!

-No to – przewróciłam oczami

-Dobra siadaj tu pokaż mi to

-Dawałaś mu mój numer ?

-Nie no coś ty siostra

-To skąd on  ma mój numer ?!

-Nie mam zielonego pojęcia

-Kurde on chce się z tobą spotkać idziesz ?

-Nie wiem…

-A może idź przecież to nic takiego i wyjaśnisz mu żeby on tak do ciebie nie mówił

-No okay

-Dobra  która godzina 6:30

-Obudziłaś mnie tak wcześnie ?!

-Eeee tak ?

-Ja idę spać

-No okey dziękuję za pomoc siostrzyczko

-Nie ma za co

Wróciłam do swojego pokoju , pościeliłam swoje łóżko  wzięłam prysznic i ubrałam wybrany zestaw 

Spojrzałam na telefon gdzie widniała godzina 7:15  

-To co Sara idziesz się z nim spotkać ?- powiedziała do mnie Weronika

-No pójdę nie mam ochoty, ale może będzie w porządku  jak myślisz ?

-Wiem tylko tyle, że wystawiasz własną siostrę i musze iść sama dobraa dobraa zapamiętam sobie – zaśmiała się

-Ale co przecież  sama mówiłaś

-Wiem, wiem  droczę się tylko

-Pffff

-Idź się z nim spotkaj jak coś to pisz dzwoń to przybiegnę

-Okay dziękuję

-Dobra chodź chociaż razem wyjdziemy – zaśmiała się

Schodząc na dół minęłyśmy ojca, który był w kuchni i nie odezwał się słowem. Pożegnałam się z siostrą i udałam się na miejsce gdzie mój ,,wybawca” mnie uratował

-Cześć ślicznotko

-Cześć …

-A co nie w humorku jesteś ? Przepraszam , że wysłałem ci tak wcześnie tego sms

-Nie nic się nie stało

-To co księżniczko idziemy do szkoły bo się spóźnimy

-Możesz tak do mnie nie mówić ?

-Ale dlaczego ? No ale dobrze skoro ci to przeszkadza nie będę tak mówić misia

Przekręciłam oczami i ruszyłam w stronę szkoły

-A co to tak się śpieszysz

-Sam mówiłeś , że się spóźnimy

-Ależ dlaczego jesteś dla mnie taka oschła zrobiłem coś ?

-Nie nic nie zrobiłeś przepraszam

-Nic się nie stało jakaś zestresowana jesteś

-Nie nic a tak w ogóle mam pytanie

-Słucham- z powiedział brunet podnosząc swoje czarne brwi

-Skąd ty masz mój numer ?

-A popytałem kilka osób…

-No okay

Po dotarciu do szkoły pożegnałam się z Dawidem i podeszłam do Wery która stała niedaleko

-Już myślałam, że cię gdzieś porwał – zaśmiała się

-Ha ha ha bardzo śmieszne

-Dobra chodź na lekcje za chwilę dzwonek

Mijając poszczególne sale udając się schodami w górę w pewnym momencie moja  noga zsunęła się ze schodka  upadłabym gdyby nie….

-Adrian a ty co tu ?....- gdy otworzyłam oczy zobaczyłam bruneta

-Hmm widocznie lubisz wpadać w moje ramiona

-Chciałbyś

-W minimalnych częściach bardzo – zaśmiał się

-W  minimalnych co to ma oznaczać ?

-Yyy nic takiego misia

Przekręciłam swoimi oczami na słowo ,,misia ”

-Co tak kręcisz tymi pięknymi oczkami

-A zabronisz mi ?

-Nie bo ślicznie to wygląda

-Pfff

-Wygodnie panience w moich ramionach ?

-No można tak powiedzieć, ale puść mnie już okay ?

-Jeśli sobie tego życzysz

-Tak życzę

-Dziękuję za uratowanie

-Zawsze do usług

-Zdarzyło ci się dwa razy mnie złapać z czystego przypadku

-A to nie przeznaczenie ?

-Nie wydaje mi się

-Będę twoim bohaterem co ty na to ?

-Pomyślę nad tym

-No, ale nad tym nie ma co długo myśleć

-No masz racje

-To co zostanę twym bohaterem ??

-W twoich snach

-A teraz idę na lekcje mój pseudo „bohaterze”

-Zapomniałaś, że jesteśmy razem w klasie ?

-Nie, ale trzymaj się już z daleka

-Okay jak chcesz

-No wreszcie ileee można na ciebie czekać – powiedziała Weronika

-Oj bo debil – zirytowałam się

-Dobra chodźmy na lekcje

~Adrian~

*Rozmowa przez telefon*

Eyy stary myślisz, że to się uda ?

Raczej tak – nieznajomy

Nie będziemy musieli długo czekać aby osiągnąć cel…

-Jeszcze kilka dni….- nieznajomy

*Kilka godzin później*

~Weronika~

-Ale te lekcje były męczące

-No i jeszcze tak długo…

-Heyy piękna – zwrócił się do mnie Daniel

-Ee żadne piękna ii czego chcesz nie widzisz , że śpieszę się do domu?

-Tak bardzo się śpieszysz, że gadasz z siostrą na schodach ?

-A ty musisz aż tak czepiać się szczegółów ?

-Ojoj słodka z ciebie złośnica mam pytanie

-No co chcesz ?

-Może taka piękna ślicznotka wyskoczy gdzieś ze mną na miasto dzisiaj wieczorem

-Eee nie ? Spadaj a teraz  mnie przepuść idę do domu

-Boże się nas uczepili – zwróciłam się do Sary

-No tak trochę są nachalni ..

-Trochę ?

-Dobra bardzo

-Idziemy na miasto ?

-No w sumie czemu nie – zaśmiała się Sara

-To gdzie idziemy – zapytała ciekawskim wzrokiem Sara

-Hmmm na shake….. – powiedziałyśmy równo patrząc na siebie i zaczynając się śmiać

-To tak bardzo my – znów powiedziałyśmy to razem z jeszcze większą dawką śmiechu

-Często nam się to zdarza nieprawdaż – zapytała Sara

-Ależ i owszem

Gdy dotarłyśmy  na miejsce zobaczyłyśmy jak z kawiarni wychodzą Adrian i Daniel

-O znowu się spotykamy czy to przeznaczenie – zwrócił się do Sary, Adrian śmiejąc się szyderczo

-Zwykły zbieg okoliczności

-A może przeznaczenie ?

-W twoich snach Adrian – zirytowała się Sara

-A  nie śpieszyłyście przypadkiem do domu ?- zapytali

-Możecie się tak nie interesować ?

-Ależ przecież  to jest zwykłe pytanie

-Pfffff

-Jesteście słodkie jak się złościcie do zobaczenia w jutro w szkole misiaki

-Ale oni są powoli nieznośni

-Mam wrażenie że nas normalnie śledzą … - powiedziała Sara

-Powiem ci, że ja też  

-To jest nie możliwe żeby oni nas cały czas spotykali  jeszcze ten numer telefonu dziwne to…- dodała Sara

-A dobra zostawmy ich niech nam nie psują piątku

-Dokładnie- zaśmiała się Sara

-Jaki napój chcesz – zapytałam Sarę

-Jaaaa waniliowy

-Okay

Po zakupieniu naszych napojów udałyśmy się wolnym spacerkiem w stronę domu rozmawiając o tym co się stało.

~Sara~

-Jeszcze jutro i wolne – zaśmiała się Weronika

-Przeżyjemy jutro później się cieszmy- powiedziałam otwierając drzwi domu

-Eyyy co to za kartka ?

-Jaka kartka ?– zapytałam

-A tata napisał , że go nie będzie  wróci wieczorem

-E tam

-Wiesz co Wercia pójdę się przebrać  może obejrzymy wieczorem jakiś film ?

-Jasne z miłą chęcią to czekam na ciebie

Gdy wchodziłam wolnym krokiem po schodach mierząc  w stronę mojego pokoju , otwierając drzwi rzucając plecak  spojrzałam na pokój który był cały wypełniony różami

-Co to jest ?- zaraz po tych słowach ktoś zasłonił mi oczy

-Zaraz co jee…. – zaczęłam się szarpać

~Weronika~

Sary długo nie ma od kiedy ona się tak długo ubiera oj Boże no dobrze zdążę naszykować wszystko zanim przyjdzie później ona na mnie poczeka

-Pomocyyy !!! – głos wydobył się z góry

-Bardzo śmieszne Sara przestań się  wygłupiać i złaź na dół- wydarłam się na całe gardło

-Pomocyy !!!!!!!!

-Sara? Boże ty nie żartujesz !

-Sara ?

-Pomóż…

Rzuciłam wszystko co miałam w rękach i szybko wparowałam do jej pokoju gdy nagle zobaczyłam …

Aaaa kogo zobaczyła Weronika dowiecie się w następnym rozdziale :D Misiaki a teraz wyjaśnię wam kilka spraw otóż bardzo miło mi gdy dostaję od was coraz częściej wiadomości na Facebooka i na asku gdzie zadajecie mi pytania ^^ chciałabym wam bardzo podziękować gdyż poświęcacie mi na to jednak swój cenny czas kocham was misie po drugie rozdziały teraz mam rehabilitację i szkołę  przygotowanie do egzaminów i bardzo często jestem zmęczona i nie mam siły pisać mam nadzieję , że jesteście mi w stanie to wybaczyć misiaki a teraz zostawiam waz z tym kogo zobaczyła Weronika do następnego razu misiaki kocham was pozdrawiam /Sella :*